Άλλος ένας απ’ το πλήρωμα του θρυλικού noor 1 ένοιωσε αδιαθεσία στο στυνομικό τμήμα Δραπετσώνας ... και ώσπου να μεταφερθεί στο Τζάνειο είχε πεθάνει... Ο 32χρονος Ντεμπράτ Κουμάτ, ινδικής καταγωγής μηχανικός του noor 1 πέθανε από “συγκοπή” ... είπαν οι ιατροδικαστές... Κατά το “in.gr”:
Ο εν λόγω αλλοδαπός είχε βρεθεί προσφάτως στο “στόχαστρο” ελλήνων επιχειρηματιών που κατηγορούνται για την υπόθεση του “Νοor 1” και οι οποίοι του απέδιδαν στο δικαστήριο ότι εξυπηρετεί συμφέροντα άλλων εμπλεκομένων.
Ακριβές ή παραπλανητικό το “στόχαστρο”, την συγκοπή την έπαθε....
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι 9 μέλη του πληρώματος και άλλοι δύο (τουρκικής καταγωγής) έχουν αποφυλακιστεί μεν λόγω 18μηνου αλλά συνεχίσουν να κρατούνται, σαν “φιλοξενούμενοι” υποτίθεται, στο αστυνομικό τμήμα Δραπετσώνας, επειδή λέει δεν μπορούσαν να νοικιάσουν κάποιο σπίτι, αυτό έχει περάσει για φυσιολογικό. Ως εάν το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα (μήπως και άλλα;) έχει δωρεάν bed and breakfast για όσους άστεγους αποφυλακίζονται...
Αυτή η “ειδική μεταχείριση” μόνο φυσιολογική δεν είναι. Και δεν έχει καν σχέση (κατά τη γνώμη μας) με το ενδεχόμενο να διέφευγαν αυτοί οι 9 + 2· προφανώς είχαν δευτερεύοντα ή τριτεύοντα ρόλο, ειδικά το πλήρωμα του noor 1. Το να κρατούνται αιχμάλωτοι, και μάλιστα σε αστυνομικό τμημα της συγκεκριμένης “ζώνης”, έχει προφανώς σχέση με το ποιοι τους επισκέπτονται. Και τι τους ζήτησαν να καταθέσουν ή να μην καταθέσουν. Όλα αυτά με την επίσημη προστασία του κράτους.
Κατά συνέπεια η “αδιαθεσία” που “κατέληξε σε θάνατο” μόνο τέτοια δεν ήταν. Θα έπρεπε να μιλήσει κανείς για δολοφονία. Ακόμα κι αν το μόνο στοιχείο επ’ αυτού είναι η κοινή λογική. Όπως δολοφονία ήταν και ο “μυστηριώδης” θάνατος του Σεχράν Μπασκάλ στις 20 του περασμένου Ιούλη: οι ιατροδικαστικές γνωματεύσεις μιλούν και στις δύο περιπτώσεις “για συγκοπή εξαιτίας πνευμονικού οιδήματος”... Τι σύμπτωση! Σ’ αυτήν την ζόρικη ιστορία κάποιοι καθαρίζουν τα ίχνη τους κλείνοντας στόματα.
Δύο δολοφονίες (άγνωστο με ποιον τρόπο, υπάρχουν πάντως τέτοιοι..), λοιπόν, σε ελεγχόμενους απ’ το κράτος χώρους: τις φυλακές Κορυδαλλού και το αστυνομικό τμήμα Δραπετσώνας... Μια περίπτωση σφαίρες στα πόδια σε δικηγόρο... Μια βιαστική παραίτηση δικαστίνας... Μια αστυνομία που φαίνεται να έχει “καθυστερήσει” ή να έχει “ξεχάσει” κάποια απ’ αυτά που περιλαμβάνονται στο επίσημο manual τέτοιων περιπτώσεων... Και μια δίκη που οδεύει προς το τέλος της αφήνοντας (καθόλου τυχαία) μεγάλες ή και τεράστιες τρύπες.
Υπάρχει λοιπόν κάποιος που θα μας πει ότι αυτή η ιστορία δεν βρωμάει κρατικοποιημένο / οργανωμένο έγκλημα, σφιχταγκάλιασμα κράτους, επιχειρηματιών και μαφιών; Υπάρχει κάποιος που θα μας πει “πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο”; Υπάρχει κάποιος που θα πει “ε, ανθρώπινα λάθη”;
Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς μόνο τα μισά απ’ όσα έχουν γραφτεί ή υπονοηθεί από υποτιθέμενες σοβαρές πηγές της καθεστωτικής δημοσιογραφίας / δημαγωγίας, θα δει πως αν όχι στην ίδια την επιχείρηση μεταφοράς των 2 τόνων ηρωΐνης σίγουρα στην επιχειρήση συγκάλυψης και διάσωσης των “υψηλών προσώπων” αυτής της ιστορίας έχουν ανακατευτεί άμεσα ή έμμεσα οι βασικότεροι θεσμοί του μορφώματος που λέγεται ελληνικό κράτος. Μέσω επιλεγμένων προσώπων, φυσικά.
Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά, επειδή δεν είναι ούτε η δεύτερη ούτε η τρίτη, επειδή είναι μια ακόμα φορά, η υπόθεση του noor 1 ρίχνει φως στην πραγματική “φύση” του ελληνικού καπιταλιστικού καθεστώτος. Δεν είναι οι πάντες χοντρικοί μεταφορείς ηρωΐνης ή κοκαΐνης... Δεν είναι οι πάντες πλυντήρια... Πράγματι.
Αλλά στη δακτυλοδεικτούμενη κολομβία ή στο μεξικό είναι οι πάντες “χωμένοι”; Όχι βέβαια.
Υ.Γ. Στο Sarajevo νο 103, Φλεβάρης 2016 (γραμμένο, άρα, το αργότερο στις αρχές του μήνα), στην αναφορά δύο τόνοι είναι μεγάλη δουλειά... πολύ μεγάλη ανάμεσα στα άλλα είχαμε αναφερθεί και στην απόπειρα δολοφονίας του τούρκου μαφιόζου Naci Serifi Zindasti, τον Σεπτέμβρη του 2014, στην Ισταμπούλ. Απόπειρα που κατέληξε στην δολοφονία της 19χρονης κόρης του Arzu, και του οδηγού του. Αυτά τα γράψαμε αρχές Φλεβάρη.
Έναν και ενάμισυ μήνα μετά, δηλαδή στις αρχές και τα μέσα Μάρτη, δύο καθεστωτικές εφημερίδες, το “έθνος” και τo “βήμα”, αναφέρθηκαν σ’ αυτήν την υπόθεση, με τα ίδια στοιχεία που είχαμε παρουσιάσει. Αν είμασταν δημοσιογράφοι θα λέγαμε “επιτυχία μας”. Ευτυχώς δεν είμαστε.
Ευτυχώς που δεν είμαστε δημοσιογράφοι!!! Γιατί και στα σχετικά κυκλώματα, τα δημοσιογραφικά, γίνεται μια προσεκτική προσπάθεια συγκάλυψης της ιστορίας με το noor 1, μέσα από ρεπορτάζ και άρθρα που εμφανίζονται σαν το αντίθετο. Σαν “αποκαλυπτικά”. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του κουκουλώματος - δια - της - αντιστροφής είναι, το ότι η απόπειρα δολοφονίας του τούρκου νονού μπαίνει στο ίδιο σακί με τους “μυστηριώδεις θανάτους” του Μπασκάλ στον Κορυδαλό και του Κουμάτ στο αστυνομικό τμήμα, κάτω από τίτλους του είδους “τέσσερεις δολοφονίες για την ηρωΐνη του noor 1” (όταν αναφέρονται σε γεγονότα εκτός ελλάδας) και “έξι νεκροί για το noor 1” (όταν συμπεριλαμβάνουν και τους Μπασκάλ και Κουμάτ. Αυτοί οι δύο είναι απλά “νεκροί” ή “μυστηριωδώς νεκροί” - όχι δολοφονημένοι...
Το συμψηφιστικό body count έχει δύο στόχους. Αφενός να αποφευχθεί η λέξη “δολοφονίες” για όσα συμβαίνουν μέσα σε μηχανισμούς και τόπους “δημόσιας τάξης” στην ελλάδα. Αφετέρου να θολώσει τις διαφορές που μπορούν να έχουν οι συγκεκριμένες 2 δολοφονίες με άλλες δολοφονίες, σχετικά με την ίδια υπόθεση, είτε στην τουρκία είτε στο βέλγιο. Να θολώσει δηλαδή το γεγονός ότι αλλού μεν οι δολοφονίες έχουν χαρακτήρα “τιμωρίας”, άρα εύλογα μπορεί να γίνονται από ανταγωνιστικά κυκλώματα διεθνούς εμπορίου και μεταφοράς πρέζας, ενώ εδώ οι δολοφονίες έχουν χαρακτήρα “κλεισίματος στομάτων”, άρα είναι λογικό να γίνονται απ’ το ίδιο το κύκλωμα που επιχείρησε την μεταφορά μέσω του noor 1.
Σ’ αυτήν την “πρακτόρικη” δημοσιογραφική τακτική συμπεριλαμβάνονται και διάφοροι υπαινιγμοί. Π.χ. οι αναφορές σε πιθανή εμπλοκή (;) ατόμων που σχετίζονται με την μητρόπολη Πειραιά... Τίποτα δεν θα μας έκανε εντύπωση. Όμως τέτοιες “αποκαλύψεις” εμφανίζονται σαν “σπόντες” κι όχι σαν προϊόν έρευνας· και ανάλογα εξαφανίζονται. Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς ότι είναι απλά εκβιασμοί και εκβιασμούληδες, για λεφτά - όπως έχει αποδειχθεί ότι γίνεται κατά κόρο μέσα στα δημοσιογραφικά κυκλώματα. Από διάφορους δημαγωγούς “υπεράνω υποψίας”, ή τα αφεντικά τους.
Αντίστροφα, τίποτα και ποτέ δεν αναφέρεται για τον συνολικό όγκο της ηρωΐνης που περνάει (transit ή όχι) απ’ την ελληνική επικράτεια· και τα πολύ μεγάλα ποσά που βγαίνουν απ’ αυτές τις διαδικασίες, ποσά που στη συνέχεια ξεπλένονται εδώ. Καμία αναφορά σε τέτοια “καυτά” θέματα, παρότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρει κανείς αναφορές και κάποια αρχικά στοιχεία σε διεθνείς έρευνες για το θέμα.
Ευτυχώς που δεν είμαστε δημοσιογράφοι!!!
