τo εν.ε.κ. (ενιαίο εθνικιστικό κίνημα)
Στις 6 Μαΐου 1979, με εξαιρετικά φιλόδοξες για την εποχή του προοπτικές, ιδρύθηκε το Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα (εν.ε.κ.) σε συνέδριο που έγινε σε αίθουσα ξενοδοχείου στον Βόλο. Το εν.ε.κ. κατάφερε να συσπειρώσει γύρω του ένα μεγάλο τμήμα της συντηρητικής νεολαίας, διατηρώντας απέναντι στην εν.ε.π., τη μεγαλύτερη μέχρι τότε οργάνωση ακροδεξιάς νεολαίας, το “ηθικό” πλεονέκτημα ότι απαρτίζεται από αυτούς που “δεν εδέχθησαν να γίνουν όργανα εξυπηρετήσεως προσωπικών επιδιώξεων και παρέμειναν πιστοί στις ιδεολογικές αρχές της Β' Συνδιασκέψεως της ΕΝΕΠ (Νοέμβριος του 1978)”. [1] Εκπροσωπούσε, δηλαδή, ένα τμήμα της τότε “κινηματικής” ακροδεξιάς που, όπως δείξαμε, αποσκίρτησε από την νεολαία της “εθνικής παράταξης” και διατηρούσε επαφές με συγκεκριμένα κομμάτια του δεξιού πολιτικού ακροατηρίου· κομμάτια που θα μπορούσαν εν δυνάμει να “ριζοσπαστικοποιηθούν” μέσω της εκ δεξιών κριτικής στους συμβιβασμένους με την κοινοβουλευτική πάλη εθνικιστές. Βέβαια στο ενεκ δεν οργανώθηκαν μόνο νέοι αλλά φασίστες από όλο το ηλικιακό φάσμα. Αντιγράφουμε (διατηρώντας την ορθογραφία του πρωτοτύπου) απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη του ενεκ, έτσι όπως αυτή αναδημοσιεύτηκε στην εφημ. Νέα Θέσις (15/5/1979), το επίσημο όργανο του “κινήματος”:
Η Ελλάς έχει απόλυτη γεωπολιτική και γεωκοινωνική ιδιομορφία μέσα στον περιβάλλοντα χώρο της. Είναι τελείως διαφοροποιημένη απ’ αυτόν γεωπολιτικά, εφ’ όσον κατέχει ολόκληρο σχεδόν τον “χρήσιμo” χώρο, με όλες τις ακτές, τα νησιά, το άνοιγμα προς τον έξω κόσμο, καθώς και με μεγάλες και ποικίλες πλουτοπαραγωγικές πηγές υπεδάφους και θαλάσσιες. Είναι διαφοροποιημένη γεωκοινωνικά, εφ’ όσον δεν ανήκει ούτε στην Σλαβική ούτε στη Μογγολική Φυλή, στις οποίες ανήκουν οι βόρειοι και οι ανατολικοί γείτονές μας. Είναι στο Σταυροδρόμι των 3 ηπείρων και η Ευρώπη αρχίζει και τελειώνει στην Ελλάδα. Συνεπώς η Ελλάς και ο Ελληνισμός απειλούνται κατ’ ανάγκην από:
1. Την βόρεια πολυάριθμη ενδοχώρα του Σλαβισμού, που ασφικτιά για διέξοδο προς την Μεσόγειο από την ιστορική εποχή της επιδρομικής εγκαταστάσεώς του στον Βαλκανικό Χώρο, τον 7ο αιώνα μ.Χ. [...]
2. Την ανατολική ενδοχώρα της Μικράς Ασίας, όπου η Μογγολικής καταγωγής τουρκική φυλή υπακούει φυσιολογικά στην αρχέγονη επιδρομική τάση της εισβολής και της “Πορείας προς την Δύση”.
3. Το ολιγάριθμο του Ελληνικού πληθυσμού, που επιτείνεται από την εισβολή του Υλισμού, του ατομισμού, του εγωϊσμού και της αδιαφορίας προς κάθε συλλογική - Εθνική υποχρέωση. Συνεπώς το Εθνικό Πρόβλημα του Ελληνισμού είναι ο Ιστορικός Νόμος της απειλής ενός ολιγαρίθμου παραλιακού πληθυσμού, που πιέζεται από την πολυάριθμη ενδοχώρα.
και λίγο παρακάτω:
Σλαβοκομμουνισμός: Είναι για την Ελλάδα φάλαγγα ξένης εχθρικής συγκροτήσεως και όχι πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα. Ανεξάρτητα από τις θεωρητικές αβύσους που χωρίζουν τον Ελληνικό Εθνικισμό από τον δήθεν Προλεταριακό Διεθνισμό, την πλατειά έννοια της Καθολικής Κοινωνικής Συμμετοχής του Έθνους στην ιστορική του πορεία από την στενή έννοια της εθνοκτόνου και εκφυλιστικής λεγομένης “Πάλης των Τάξεων”, ο Κομμουνισμός, οποιασδήποτε φύσεως και τάσεως, εκπηγάζει από τον Σλαβισμό και είναι το όργανο του Επεκτατισμού του. [...] Για τον Ελληνικό Εθνισμό, υπάρχουν Έλληνες και υπάρχουν οι Κομμουνισταί.
Καταλαβαίνει κανείς ότι ένα ακροδεξιό ευρωπαϊκό κόμμα με τέτοιου είδους απόψεις στην δύση του 20ου αιώνα, όχι “ριζοσπαστικό” δεν μπορεί να θεωρηθεί, αλλά με κάθε επιείκεια μόνο γραφικό. Γιατί την στιγμή που οι δυτικοευρωπαίοι φασίστες είχαν προ πολλού (και συγκεκριμένα από τα τέλη της δεκαετίας του 1960) εγκαταλείψει τις αποκλειστικά σοβινιστικές ή/και εθνικιστικές κορώνες και είχαν ήδη στραφεί προς την οικειοποίηση αυτού που οι ίδιοι ονόμαζαν “λευκή ευρωπαϊκή ιδέα”, [2] οι νοτιοβαλκάνιοι ομοϊδεάτες τους, γνήσιοι συνεχιστές της ελληνικής εθνικής μαζικής ιδεολογίας, παρέμειναν προσκολλημένοι στην ιδέα ενός “περιούσιου ελληνικού λαού”. Όπως εύκολα μπορεί να συμπεράνει ο καθένας, ούτε το ενεκ κατόρθωσε να φέρει κάτι από τις ανανεωτικές ιδέες της νέας δεξιάς: ασχέτως αν τα μέλη του ξεφύλλιζαν και από κανένα βιβλίο του Ντε Μπενουά ή της grece, τα οποία είχαν ξεκινήσει δειλά δειλά να μεταφράζονται και στα ελληνικά, στα σοβαρά δεν κατέβαλαν ούτε μία προσπάθεια να μιλήσουν για την “ευρώπη των πολιτισμών” και ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ακροδεξιά θεωρία του διαφορικού ρατσισμού. Αντ' αυτού, όπως φαίνεται και από το παραπάνω απόσπασμα, έμειναν προσκολλημένοι στον ελληνικής εκδοχής, δεξιάς κοπής, συντηρητικής υφής και εμφυλιοπολεμικής καταγωγής στείρο αντικομμουνισμό. “Γιατί;” θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. Η απάντηση είναι σύνθετη. Αν εξετάσουμε, για αρχή, τα πρόσωπα που στελέχωσαν το ενεκ θα δούμε ότι δεν ήταν απαραίτητα αυτός ο λόγος.
τα πρόσωπα
Τα ιδρυτικά μέλη του ενεκ ήταν κυρίως στελέχη της ενεπ και της ομάδας “το κίνημα” με εμβληματικότερα μεταξύ αυτών τον Πολύδωρα Δάκογλου και τον Ανδρέα Δενδρινό. Ο Δάκογλου ήταν από τους φασίστες που είχαν βαθιά γνώση της ιδεολογικο-τεχνικής παρακαταθήκης που είχε αφήσει για την ντόπια ακροδεξιά η πολυεπίπεδη σχέση με τους ιταλούς φασίστες. Ήταν από το “αγαπημένα” παιδιά του Giorgio Almirante (αρχηγού του msi), και οι συχνές επισκέψεις του στην ιταλία είναι αποδείξεις αυτής της συμπάθειας. Ο Δενδρινός, από την άλλη, ήταν ο βασικός θεωρητικός εισηγητής της ελληνικής εκδοχής μιας βιοπολιτικής θεωρίας, όσο cult κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο στα αυτιά των μη μυημένων. Το ακροατήριό του, επομένως, ξεκινούσε και τελείωνε στους “καμμένους” αναγνώστες της “ελεύθερης ώρας”. Θα ξεχωρίζαμε ακόμη τον Ιωάννη Γιαννάκενα [3] και τον Γιώργο Μουσταϊρα, εκδότη του περιοδικού τετράδια εθνικού σοσιαλισμού, τον Γεώργιο Κράβαρη, τον Νίκο Μπογονικολό (Πάτρα) και τον Δημήτρη Λιώτη (Θεσσαλονίκη).
Το κόμμα είχε καταφέρει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσει τοπικές επιτροπές σε περιοχές της πρωτεύουσας αλλά και της επαρχίας ενώ μέσω της σταθερής πολιτικής επιλογής του να συναντιέται με τα υπόλοιπα κομμάτια του ακροδεξιού χώρου, ακόμα και αν δεν υπήρχε πλήρης πολιτικός βηματισμός μαζί τους, είχε επιτύχει μια σχετικά συχνή παρουσία στον δημόσιο χώρο. Αμελητέα, τέλος, ήταν η παρουσία του μαθητικού σχηματισμού του ενεκ, του μεακ, του οποίου ηγείτο ο Θεόδωρος Αθανασάς, μετέπειτα κουμπάρος του Μάκη Βορίδη. Το μεακ (μαθητική ελληνική αγωνιστική κίνηση) συμμετείχε σε κατά τόπους μαθητικές εκλογές, αραιά και που έγραφε συνθήματα σε σχολεία και κατάφερε να εκδώσει τρία φύλλα από μια εφημερίδα. Σίγουρα, πάντως, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει κάποιο αξιόμαχο ρεύμα μέσα στα σχολεία της πρωτεύουσας ή της επαρχίας, στην οποία με κάποιο τρόπο η εφημερίδα έφτανε, γεγονός που καταμαρτυρεί η επιστολογραφία μαθητών από τα Φάρσαλα και τη Νιγρίτα Σερρών μέχρι το Αίγιο και την Θεσσαλονίκη. [4]
Όταν τον Μάιο του 1979 τα ογδόντα οχτώ διαγραφέντα από την εθνική παράταξη μετέπειτα στελέχη του ενεκ, προσυπέγραφαν το καταστατικό του ενεκ “προοπτική 2000”, τίποτα στον ορίζοντα δεν έδειχνε την πολυδιάσπαση που θα ακολουθούσε. Οι φυσιογνωμίες των Δάκογλου και Δενδρινού και η ανταγωνιστική θέση τους στην ιεραρχία του κόμματος πόλωσαν το κλίμα στο εσωτερικό του κόμματος. Η ομάδα που κινούνταν γύρω από τον Δενδρινό και διατηρούσε την επιμέλεια του περιοδικού το κίνημα ήταν ολιγάριθμη. Αντιθέτως, η τάση Δάκογλου ήταν πιο δυναμική και, ενώ αρχικά συμμάχησε με τον Δενδρινό μέσα στις διεργασίες της εθνικιστικής παράταξης προκειμένου να δημιουργήσουν μια ανατρεπτική τάση, στην πορεία ήρθε σε ρήξη τόσο με το περιοδικό όσο και με τοπικές οργανώσεις. Μέσα στο 1981, με συνοπτικές διαδικασίες, ο Δενδρινός και οι “δικοί” του απομακρύνθηκαν από το κόμμα και έκτοτε ακολούθησαν μια άγνωστη σε μας πορεία. Άνοιξε έτσι ο δρόμος για τους εναπομείναντες της τάσης Δάκογλου να κάνουν το ενεκ τσιφλίκι τους.
Η μέχρι τότε σχετικά δυναμική πορεία του κόμματος συνεχίστηκε, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να επιδείξει κάτι αξιόλογο σε επίπεδο εκλογικής επιρροής στις πρώτες εκλογές (ευρωεκλογές) που έλαβε μέρος, στις 17 Ιουνίου 1984. [5] Με 5.592 ψήφους και ποσοστό μόλις 0,09% το ενεκ ήταν τελευταίο ανάμεσα στα 16 κόμματα που συμμετείχαν. Μια επιλογή του κόμματος να συνεργαστεί με κομμάτια του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, όπως διάφορες φιλοβασιλικές οργανώσεις και σωματεία από την περιοχή της Θεσσαλίας ή ενώσεις αποστράτων αξιωματικών [6] θα αυξήσει την εκλογική επιρροή του κόμματος από το 1985 και μετά. Έτσι, στις ευρωεκλογές της 18ης Ιουνίου 1989 θα λάβει 15.183 ψήφους και ποσοστό 0,23%, καταλαμβάνοντας την δέκατη θέση ανάμεσα στα 21 κόμματα που συμμετείχαν. Το 1991 η εκλεγμένη από συνέδριο διοικούσα επιτροπή του κόμματος αποφάσισε την αναστολή της δράσης του ενεκ, ενώ ήδη από το 1989 ο Δάκογλου βρισκόταν σε συναντήσεις με στελέχη της ν.δ. προκειμένου να στηρίξει την δεξιά παράταξη στη κρίσιμη εκείνη πολιτικά και εκλογικά περίοδο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ανταμείψει αυτή την στήριξη με το γνωστό στυλ της ελληνικής πολιτικής προσόδου: διάφορα πρώην στελέχη του ενεκ διορίστηκαν στον κρατικό μηχανισμό.
το κόμμα της 4ης Αυγούστου
Τους Αριστοτέλη Καλέντζη και Νίκο Μιχαλολιάκο, γνώρισα τον Νοέμβριο του 1972 όταν πρωτοετής φοιτητής του ΕΜΠ μυήθηκα στον ελληνικό φασισμό, εισερχόμενος στην οργάνωση 4η Αυγούστου του Κώστα Πλεύρη. Θυμάμαι την ακραία εντύπωση που μου έκανε ο φασιστικός χαιρετισμός με τον οποίο μας υποδέχτηκε στην είσοδο των γραφείων, στο ισόγειο της γωνίας Μπουμπουλίνας με Αλεξάνδρας, ο τότε επιμελητής της οργάνωσης Θ.Μ. Έκτοτε έγινε και ο δικός μου περήφανος χαιρετισμός, τον οποίο ποτέ δεν πρόδωσα μέχρι σήμερα. [7]
Αν ο “ελληνο-ιταλικός άξονας” νοούμενος σαν η πολυεπίπεδη συνεργασία ελληνικού και ιταλικού παρακράτους και φασιστικών ομάδων σε επίπεδο πολιτικό, ιδεολογικό και υλικοτεχνικό είχε έναν βασικό πυλώνα, αυτός θα ήταν ο Κώστας Πλεύρης. Δεν θα αναλωθούμε να αποδείξουμε από εδώ αν ο εν λόγω γεροφασίστας ήταν ή όχι χαφιές ή/και πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών. Φρόντισαν γι' αυτό οι εχθροί του και οι έριδες που συντηρούνται για δεκαετίες εντός του φασιστικού χώρου. [8] Θα περιγράψουμε μερικές όψεις μόνο της δράσης του μέσα από το κόμμα της 4ης Αυγούστου, οργάνωση που χτίστηκε επιμελώς γύρω από το πρόσωπο του ίδιου και έδρασε σε δύο φάσεις: μία δυναμική πριν και μία βραχύβια μετά την χούντα των συνταγματαρχών.
Όταν το 1960 ο Πλεύρης ίδρυσε το Κόμμα της 4ης Αυγούστου [9] ήταν 21 ετών, στοιχείο που δεν καταμαρτυρεί καθόλου την απειρία του καθώς είχε με επιτυχία θητεύσει δίπλα στον Κων/νο Μανιαδάκη (1893-1972), στενό συνεργάτη του Ιωάννη Μεταξά. Δίπλα του βρέθηκαν μεταξύ άλλων και οι Ανδρέας Δενδρινός, Τηλέμαχος Κόμπης, Σπύρος Σταυρόπουλος, Ιωάννης Πασσαδέλης, Δημήτρης Δημόπουλος, Χρήστος Καναβός, Ιωάννης Γιαννόπουλος [10] και ο γνωστός Μιχαλολιάκος. [11] Η οργάνωση στεγαζόταν αρχικά σε γραφεία στην οδό Μπουμπουλίνας με Αλεξάνδρας και αργότερα στην οδό Ομήρου, ενώ διέθετε οργανωμένα παραρτήματα σε διάφορες πόλεις της ελλάδας, με το ισχυρότερο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί δραστηριοποιούνταν ο Ιωάννης Μέγας, ο εκδότης Δημήτρης Καψάλης και ο Ιωάννης Φουργκατσιώτης. [12] Το κόμμα εξέδιδε την εφημερίδα “4η Αυγούστου”, που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο τον Αύγουστο του 1965 και συνέχισε να εκδίδεται και μέσα την χούντα ως φερέφωνο της κυβερνητικής πολιτικής, την εφημερίδα “Ελληνικό Αύριο”, η οποία κυκλοφορούσε αποκλειστικά στην Θεσσαλονίκη, τα περιοδικά “Ματιές” [13] και “Πυρσός”, ενώ πριν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, εξέδωσε σε περιορισμένα φύλλα και την εφημερίδα “Κόκκινη Μηλιά”.
Η φοιτητική οργάνωση του κόμματος, που λεγόταν φ.ε.π., δηλαδή φοιτητική εθνική πρωτοπορία, ξεκίνησε τη δράση της στη Θεσσαλονίκη, όπου σε συνεργασία με την εκοφ συσπείρωσε μεγάλο τμήμα των ακροδεξιών φοιτητών. [14] Η φεπ κυκλοφορούσε την εφημερίδα “Προβολή” στη Θεσσαλονίκη με υπεύθυνο τον Κώστα Κιλτίδη, μετέπειτα βουλευτή Κιλκίς της ν.δ., στοιχείο που λείπει απ’ το επίσημο βιογραφικό του, και την εφημερίδα “Νέα Δύναμη” στην Αθήνα με υπεύθυνο τον Νίκο Πορριώτη. Ισχνή εμφανίζεται η δράση του μαθητικού τμήματος του κόμματος, του λεγόμενου μ.ε.κ. (μαθητικό εθνικιστικό κίνημα).
Με το πραξικόπημα τον Απρίλη του ‘67 το κόμμα διαλύθηκε ουσιαστικά στα εξ ων συνετέθη, αν και νομικοτυπικά συνέχιζε να υφίσταται εκδίδοντας την ομότιτλη εφημερίδα, η οποία τάχθηκε “ανεπιφυλάκτως υπό τας διαταγάς της Εθνικής Κυβερνήσεως”. [15] Τα στελέχη του απορροφήθηκαν στον κρατικό μηχανισμό. Ο Πλεύρης διορίστηκε καθηγητής στη σχολή γενικής μορφώσεως του αρχηγείου στρατού, ενώ στη συνέχεια έγινε τακτικός καθηγητής στη σχολή ευελπίδων και στις σχολές αστυνομίας και χωροφυλακής. Μέσα στα πρώτα χρόνια της χούντας, ο Πλεύρης έγινε δεκτός στο γραφείο του Παπαδόπουλου και διορίστηκε σύμβουλος και συνεργάτης του Ιωάννη Λαδά, ενώ ο τελευταίος έγινε και κουμπάρος στο γάμο του. Παράλληλα ανέλαβε την οργάνωση του σώματος ελλήνων αλκίμων, ένα κακέκτυπο-αντίγραφο της μεσοπολεμικής φασιστικής ε.ο.ν. το οποίο, χάρη στα μεγάλα κονδύλια που του χορηγούνταν από το χουντικό κράτος, απέκτησε δεκάδες χιλιάδες μέλη, χωρίς όμως ποτέ να επιδείξει πραγματικό έρεισμα στη νεολαία της εποχής. [16] Η προέλευση της ονομασίας του εν λόγω σώματος είναι ενδεικτική των καταβολών της: “άλκιμοι” είχε ονομαστεί η νεολαία της μεσοπολεμικής φασιστικής οργάνωσης εθνική ένωσις ελλάς (3Ε).
Μόλις αναγγέλλεται η ελεύθερη λειτουργία των κομμάτων ξανανοίγει τα γραφεία του το “κόμμα” της 4ης Αυγούστου κι αρχίζει να δίνει συνεντεύξεις γεμάτες πόζα και δονκιχωτισμό στον ξένο τύπο, ένας από τους συνιδρυτές της και από τους πιο σημαντικούς συνδέσμους μεταξύ του ελληνικού και του ιταλικού νεοφασισμού, ο Νίκος Πλεύρης (σ.σ. Λανθασμένα η συγγραφέας αναφέρει το “Νίκος” αντί του ορθού “Κώστας”). Τη νύχτα της 4ης Αυγούστου συντελείται στην Ιταλία η τραγωδία του τρένου “Ιτάλικους”. Κατά περίεργο τρόπο ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Έλληνες δημοσιογράφοι που χρόνια τώρα με αυταπάρνηση και προσωπικό κίνδυνο ασχολούνται με τις “μαύρες λίστες”, προσέχουν τη σχέση ανάμεσα στην ημερομηνία, επέτειο της μεταξικής δικτατορίας, την ομώνυμη οργάνωση και την διάθεση των νεοφασιστών για εκδίκηση, που είναι φυσικό να υπάρχει για την πτώση της δικτατορίας στην Ελλάδα. Μόνο στην διάρκεια της έρευνας για την δολοφονία στην Ρώμη ενός Έλληνα φοιτητή (σ.σ. Εννοεί τον Μίκη Μάντακα που δολοφονήθηκε κατά την διάρκεια σύγκρουσης με ιταλούς αντιφασίστες στις 28 Φεβρουαρίου του 1975) οι ιταλικές αρχές ανακαλύπτουν την συνενοχή και την συνεργασία Ελλήνων και Ιταλών νεοφασιστών τόσο στην ανατίναξη του “Ιτάλικους” όσο και στην απόπειρα ανατίναξης του “Βέλους του Νότου”. [17]
Στην εφημερίδα “4η Αυγούστου” μπορεί κανείς να ανατρέξει σε συχνή αρθρογραφία αφιερωμένη στον ιταλικό νεοφασιστικό χώρο, για τον οποίο ο Πλεύρης έτρεφε απεριόριστο σεβασμό, ενώ ως γνωστόν διατηρούσε πλήθος προσωπικών επαφών. Από συνέντευξη που παραχώρησε ο ίδιος, πληροφορούμαστε για τα ταξίδια του στην ιταλία, τη γνωριμία του με τον Graciani (ordine nuovo) και την αλληλογραφία του με τον Almirante, ιδρυτή και ηγέτη του φασιστικού κόμματος m.s.i. [18] Διαβάζουμε:
Ο κ. Ράουτι είναι επιφανής δημοσιογράφος της πασιγνώστου ανεξαρτήτου ιταλικής εφημερίδος «ΤΕΜΠΟ» και έχει έλθει επανειλημμένως εις τας Αθήνας προ και μετά την επανάστασιν της 21ης Απριλίου. Είναι επίσης γραμματεύς της εθνικιστικής κινήσεως «ΟΡΝΤΙΝΕ ΝΟΥΟΒΟ». [19]
Μετά το καλοκαίρι του 1974 υπέβαλε αίτηση στον άρειο πάγο και επανίδρυσε το “Κόμμα της 4ης Αυγούστου”. [20] Η πορεία του επανιδρυθέντος κόμματος, ωστόσο, ήταν σύντομη. Στις αρχές του 1977 ανεστάλη η λειτουργία του ενώ τον Οκτώβριο του ίδιου έτους σταμάτησε να εκδίδεται και η ομότιτλη εφημερίδα. Έκτοτε ο ίδιος αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική δράση και αφιερώθηκε κατά κύριο λόγο στην συγγραφή βιβλίων. Όμως η “κληρονομιά” που άφησε ήταν σημαντική και, εφόσον θέλουμε να αφηγηθούμε στα σοβαρά την “μαύρη” ιστορία του ελληνικού κράτους-παρακράτους, θα χρειαστεί να επανέλθουμε στο μέλλον στα πεπραγμένα του Πλεύρη.
rupax
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Εφημ. Ελευθεροτυπία (8-5-1979), έτσι όπως αναδημοσιεύτηκε στην εφημ. Νέα Θέσις (28-5-1979).
[ επιστροφή ]
2 - Για μια αναλυτική παράθεση των αρχών της “νέας δεξιάς” και της ιδέας ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού κόντρα στο αμερικάνικο “melting pot theory” μπορεί κανείς να ανατρέξει στο Elements 20ο συνέδριο (συλλογικό), Ευρώπη: 51η πολιτεία της Αμερικής;, εκδ. ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1987 και Ρόμπερτ ντε Χερτ, Αλαίν ντε Μπενουά, Πιερ Βιάλ κλπ, Φιλελευθερισμός: εχθρός των λαών, εκδ. ελεύθερη σκέψις, Αθήνα 1990.
[ επιστροφή ]
3 - Μετέπειτα μέλος του “εθνικού μετώπου” και αργότερα υποψήφιος βουλευτής του λα.ο.σ., ιδιοκτήτης των εκδόσεων πελασγός και ρήσσος και πρόεδρος του πανελληνίου συνδέσμου μαχητών και φίλων της εθνικής αντιστασιακής οργανώσεως “Χ”, εκδότης των εφημερίδων αθηναϊκή πρωτοβουλία και φλόγα της μακεδονίας, της εφημερίδας αποστράτων αξιωματικών βήμα παλαιμάχων και μέχρι το 2005 εκδότης του περιοδικού ελληνική διεθνής γλώσσα.
[ επιστροφή ]
4 - Εφημ. Η εφημερίδα της μεακ, φύλλο 3, Φεβρουάριος 1986, σελ. 2 επ.
[ επιστροφή ]
5 - Με τον Κ. Πλεύρη στην τελευταία θέση της λίστας επικρατείας των υποψηφίων.
[ επιστροφή ]
6 - Όπως αυτή του χουντικού Ιωάννη Ροϊδοδήμου η οποία θα οδηγήσει στην έκδοση του βραχύβιας εφημερίδας συναγερμός.
[ επιστροφή ]
7 - Ίων Φιλίππου, Χρυσή Αυγή: Πολιτικός οδοδείκτης, Ήλεκτρον, Αθήνα 2013, σελ. 21.
[ επιστροφή ]
8 - Ο άσπονδος εχθρός του, Αριστοτέλης Καλέντζης, μέσα από την φυλακή πρόλαβε να κυκλοφορήσει το ανάρπαστο στους λάτρεις του φασιστικού κουτσομπολιού “Η μαύρη βίβλος του Κώστα Πλεύρη”, όπου περιγράφεται αναλυτικά πως ο Κ.Π. κατέδωσε στεγνά τους πρώην “συντρόφους” του στα ταραγμένα τέλη της δεκαετίας του 1970. Σε μια απ’ τις επόμενες συνέχειες θα δημοσιεύσουμε ένα αναλυτικό χρονικό της περιόδου και των ανακατατάξεων που συντελούνται εντός του ακροδεξιού χώρου.
[ επιστροφή ]
9 - Για λεπτομέρειες βλ. το Κωνσταντίνος Α. Πλεύρης, Γεγονότα 1965-1977: τα άγνωστα παρασκήνια, εκδ. Ήλεκτρον, Αθήνα 2009. Το σχεδόν 1000 σελίδων βιβλίο πρέπει να διαβαστεί με μεγάλη προσοχή από τον ανυποψίαστο αναγνώστη, καθότι ο συγγραφέας του επιδίδεται στην συστηματική παραπληροφόρηση και αλλοίωση γεγονότων.
[ επιστροφή ]
10 - Περισσότερα για τον οποίο αναφέραμε σε λεζάντα φωτογραφίας στο Sarajevo τχ. 100.
[ επιστροφή ]
11 - Ευάγγελος Χανιώτης, Κόμμα 4ης Αυγούστου: Όταν ο Μεταξάς συνάντησε τον μεταπολεμικό εθνικισμό, περ. Patria, τχ. 5, Οκτώβριος 2007.
[ επιστροφή ]
12 - Περ. ΑΝΤΙ, τχ. 63, Γενάρης 1977, σελ. 14. “Η 4η Αυγούστου στην Β. Ελλάδα”.
[ επιστροφή ]
13 - Το οποίο εκδιδόταν κατά την διάρκεια της επταετίας με την αμέριστη στήριξη του συνταγματάρχη Ασλανίδη και με επιφανή στελέχη του Κ4Α να αναγράφονται ως “ιδιοκτήτες” της έκδοσης.
[ επιστροφή ]
14 - Περισσότερα για την φοιτητική μεταπολεμική νεολαία της Θεσσαλονίκης και την δράση των φασιστών (τόσο εκεί όσο και γενικότερα) μπορεί να κανείς να δει στο Ανδρέας Λεντάκης, Παρακρατικές οργανώσεις και 21η Απριλίου, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 1975. Για μια πιο διεισδυτική ματιά από τη μεριά ενός φασίστα υπάρχει και το Θεόφιλος (Λάκης) Ιωαννίδης, Το κίνημα της ελληνικής νεολαίας, Θεσσαλονίκη 1973.
[ επιστροφή ]
15 - Εφημ. 4η Αυγούστου, φ. 34, Μάιος 1967. Παρατίθεται στο Δημήτρης Ψαρράς, Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης και το Κόμμα 4ης Αυγούστου, περ. Αρχειοτάξιο, τχ. 16, Νοέμβριος 2014, σελ. 47 επ.
[ επιστροφή ]
16 - Περισσότερα επ' αυτού βλ. στο Τάσος Κωστόπουλος, Ο ναζισμός ως εγχείρημα αντιεξέγερσης, στο περ. Αρχειοτάξιο, ό.π., σελ. 69 επ. Επίσης στο Κώστας Κατσάπης, Το “πρόβλημα νεολαία”: μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα, Αθήνα 2013, σ. 420 επ. Σχετικά με την σταδιοδρομία του Πλεύρη πριν και κατά την διάρκεια της χούντας βλ. το Ιός, Ολίγον ακροδεξιοί: ο Πλεύρης καίει τον Καρατζαφέρη, εφημ. Ελευθεροτυπία, 16/01/2005.
[ επιστροφή ]
17 - Μπέτυ Βακαλοπούλου-Τζουλιάνο, Ο νεοφασισμός στην Ελλάδα, σελ. 362, επίμετρο στο Γιουζέπε Γκάντι (Giusepe Gaddi), Ο νεοφασισμός στην Ευρώπη, εκδ. Νέα Σύνορα, Αθήνα 1975.
[ επιστροφή ]
18 - Αθανάσιος Θεοφιλόπουλος, Κοινωνικός αποκλεισμός στην Ελλάδα: η περίπτωση των οργανώσεων και των κομμάτων της άκρας δεξιάς 1975-2007, αδημοσίευτη εργασία στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Αθήνα 2008.
[ επιστροφή ]
19 - Περ. ΑΝΤΙ, τχ. 65 ό.π.
[ επιστροφή ]
20 - Συχνά ο Πλεύρης, προκειμένου να πείσει για την προσήλωσή του στα δημοκρατικά ήθη, υποστηρίζει ότι διώχθηκε από το εατ/εσα το 1974 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε να δολοφονήσει τον συνταγματάρχη Ιωαννίδη. Ο ισχυρισμός του δεν είναι απολύτως ψευδής. Αποκρύπτει, όμως, το γεγονός ότι η εκλεκτή συμπάθεια που διατηρούσε με τον Μουαμάρ Καντάφι οφείλεται κατά μείζονα βαθμό στην περιπέτεια αυτή που είχε με τους φασίστες φίλους του. Άλλωστε αμέσως μετά την προσαγωγή του αφέθηκε ελεύθερος, δίχως να δικαστεί για οποιοδήποτε αδίκημα, όπως αναφέρει ο ίδιος στο Κωνσταντίνος Πλεύρης, Οι Εβραίοι: όλη η αλήθεια, εκδ. Ήλεκτρον, Αθήνα 2010, σ. 757 επ.
[ επιστροφή ]
