Η λέξη “διαπλοκή” ήταν η φτωχή εφεύρεση ενός πρώην προέδρου του συ.ριζ.α. Κάνοντας ουσιαστικό μια σύνθετη και διαρκή σχέση ανάμεσα σε κράτος και κεφάλαιο στην ελλάδα ο εν λόγω χάραξε μια εξίσου φτηνή (και γι’ αυτό πιασάρικη στα μέρη μας) τακτική: κυνηγάς την ουρά του θηρίου, κατά βούληση, και πάντα σου ξεφεύγει. Ήταν έξυπνος άνθρωπος εκείνος ο πρόεδρος, ήταν και δικηγόρος, οπότε ήξερε τι έκανε με την εφεύρεσή του: όλο το πολιτικό προσωπικό ήταν / είναι “διαπεπλεγμένο” με τ’ αφεντικά, κυρίως τα ντόπια αλλά όχι μόνο, συμπεριλαμβανόμενου του κόμματός του. Τι να θυμίσουμε; Να θυμίσουμε την “διαπλοκή” που εξασφάλισε ότι ο συ.ριζ.α. δεν θα έχανε τα γραφεία του στην Κουμουνδούρου, απ’ τις τράπεζες, μετά την αποτυχία του να μπει στη βουλή το 1993 και την απώλεια της κρατικής χρηματοδότησης, τόσο απαραίτητης για την αποπληρωμή των δανείων για την αγορά του “σπιτιού της ανανέωσης”; Ή να πάμε πιο πίσω και να θυμίσουμε τις πολύ ζεστές σχέσεις του κκε.εσ. με το φασιστικό καθεστώς Τσαουσέσκου;
Ουδείς αναμάρτητος... Εντάξει. Ο “πόλεμος στη διαπλοκή” ήταν, λοιπόν, η εφεύρεση που επέτρεπε στον καθένα να παριστάνει τον αναμάρτητο...
Αυτή καθ’ εαυτή η “διαπλοκή”, εννοημένη σαν η οργανική “εσωτερική” σχέση κράτους και κεφάλαιου, δεν είναι ελληνικό κουσουρι. Η διαφορά ανάμεσα στα θεωρούμενα “καλά παραδείγματα” αυτής της σχέσης και τα “κακά” (όπως είναι το ελληνικό, αλλά όχι μόνον αυτό [1Υπάρχουν και χειρότερα (ή εντυπωσιακότερα, ανάλογα με την οπτική γωνία). Στην ιταλία ένας μαφιόζος είχε και λαοφιλία, και τα ιδιωτικά κανάλια, και των έλεγχο των δημόσιων (σαν πρωθυπουργός), και μια μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα. Η “διαπλοκή” είχε ξεπεραστεί μέσω της συμπύκνωσης: all in one.
Στη μέρη μας έχουν γίνει κάποια μικρά, δειλά βήματα (“προς αυτήν την κατεύθυνση” που θα έλεγε και η πολιτικάντικη αργκώ) αλλά απέχουμε ακόμα. Ίσως οι εδώ μαφιόζοι προσέχουν διαφορετικά τα συμφέροντά τους.]) αφορά την πυκνότητα και την αρμοδιότητα αυτών των σχέσεων. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τις σχέσεις ανάμεσα σε πολιτικές βιτρίνες / κυβερνήσεις και μήντια, που είναι υποσύνολο των σχέσεων κράτους / κεφάλαιου. Στα “καλά παραδείγματα” η οργανική διασύνδεση αφορά μόνο, ή σχεδόν μόνο τα στρατηγικά ζητήματα είτε του κράτους (π.χ. εκτός νόμου δράσεις των μυστικών υπηρεσιών) είτε του κεφάλαιου (“μαύρα” συμβόλαια και δουλειές). Για να είναι η σχετική δημαγωγία επιτυχημένα αποπροσανατολιστική σ’ αυτά τα ζητήματα, ΔΕΝ θα πρέπει να υπάρχει γενική καχυποψία στο πόπολο. Και για να μην υπάρχει γενική καχυποψία στο πόπολο ΔΕΝ θα πρέπει αυτή η οργανική διασύνδεση να ασχολείται με τα πάντα, με μικροπράγματα “ηθών και λεσχών”. Εάν τα μήντια δεν ασχολούνται να κουκουλώνουν τις μικρότερες ή μεγαλύτερες αμαρτίες κάθε πολιτικής βιτρίνας ή κάθε πράξη “υπερβάλλοντα ζήλου” του συμπλέγματος της ασφάλειας, δημιουργείται μια ορισμένη ψευδαίσθηση στους υπηκόους ότι στ’ αλήθεια υπάρχει ανεξαρτησία των θεσμών. Πρόκειται για ψευδαίσθηση δημοκρατίας. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, ως εκεί πάει η δημοκρατία του κεφάλαιου. Παραπάνω δεν έχει.
Το ελλαδιστάν δεν ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Ανήκει στον άλλο. Εδώ ο πολιτευτής, ο βουλευτής, ο υπουργός, θέλει κάλυψη όχι μόνο για τα “στρατηγικά ζητήματα του κεφάλαιου” (τα οποία συνήθως δεν τα κατανοεί καν σαν τέτοια) αλλά για τις δικές του ατομικές και οικογενειακές βρωμιές και βρωμίτσες. Επειδή έχει κάτι μεμπτές δουλειές... Επειδή ξέχασε να δηλώσει στην εφορία κάτι ευρώ... Επειδή μαλακίζεται on line... Επειδή προκάλεσε ένα θανατηφόρο τροχαίο... Επειδή απατάει την σύζυγο με κοκότες πολυτελείας... (όλα τα παραδείγματα εντελώς τυχαία, και άσχετα με την πραγματικότητα...)
Τέτοιες “ανάγκες” συσκότισης ή διαστρέβλωσης απ’ τη μεριά των μεν γίνονται ευκαιρίες εκδούλευσης με ανταλλάγματα απ’ την μεριά των δε. Οι μεν είναι οι πολιτικές βιτρίνες, οι δε είναι οι ιδιοκτήτες (ή τα υψηλόβαθμα στελέχη) των μήντια. Σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο όλοι θέλουν κάτι· κι αν το έχουν, θέλουν κάτι περισσότερο. Νταραβέρια. Ή, σε άλλη γλώσσα (παράδειγμα) νόμος περί ευθύνης υπουργών. Και η ζωή συνεχίζεται... [2Που οφείλεται αυτή η κατάσταση; Μεγάλη κουβέντα, που δεν θα την κάνουμε εδώ. Σημειώστε όμως (τροφή για σκέψη) δύο καταστάσεις. Πρώτον, προσοδισμός. Δευτέρον, κουκουλωμένη ειδωλολατρεία άρα κουκουλωμένη πολυ-ηθική των βασικών χριστιανικών δογμάτων, και οπωσδήποτε του ορθόδοξου.
Τα υπόλοιπα; Κάποια στιγμή μελλοντικά...]
Ένας έντιμος ορθολογιστής (“δεξιός”; “αριστερός”; σιγά!..) θα έλεγε ότι αν μια πολιτική βιτρίνα φλέγεται απ’ το όνειρο να κόψει τον “γόρδιο δεσμό” της σπατάλης και διάχυσης των αλληλοδιασυνδέσεων “πολιτικής” και “μήντια”, και άρα να περιορίσει την έλλειψη εμπιστοσύνης και στους δύο, θα έπρεπε να επιδιώκει να περιορίσει δραστικά τον όγκο των αμοιβαίων συνενοχών μικρής και μεσαίας κλίμακας, εφόσον στα στρατηγικά ζητήματα το δέσιμο είναι δομικό. Και ότι, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να αρχίσει το συμμάζεμα απ’ τον κόπρο του Αυγεία των πολιτικών βιτρινών, των κομμάτων· και μαζί, οπωσδήποτε, της “δικαιοσύνης”. Αντίθετα, αν ο μεγαλέξανδρος είναι επιχειρηματίας, εκπρόσωπος της “νόμιμης και ορθολογικής” συσσώρευσης, θα έπρεπε να αρχίσει το ξεκαθάρισμα απ’ την δική του κοινωνική τάξη.
Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ούτε θα ήταν δυνατόν. Η “αντι-διαπλοκή” προέρχεται απ’ την ίδια μήτρα που γέννησε το “αντι-μνημόνιο”: λέμε παπαριές μπας και ψήσουμε κανέναν, και κατά τα άλλα κοιτάμε τις δουλειές μας. Απέξω κούκλα, από μέσα πανούκλα. Οπότε παίζει η μελοδραματική φαρσοκωμωδία: ο μεγΑλέκος ξανασκοτώνει το καταραμένο φίδι!
Πολύ συγκινητική η ιστορία... Αλλά επειδή κάθε παράσταση έχει και κάποια αφορμή, αναρωτιόμαστε: μήπως συμβαίνουν τίποτα ενδοεπιχειρηματικές έριδες (και) στον τομέα των μήντια (ή αλλού) και οι μεγαλέξανδροι κάνουν την δουλειά τους σαν απλοί ρωμαίοι λοχίες;
Η απορία μας δεν είναι ξεκάρφωτη. Η συγκέντρωση κεφαλαίου (και) στο σύμπλεγμα της δημαγωγίας και της προώθησης εμπορευμάτων (μήντια, διαφήμιση, κλπ) θα έπρεπε να έχει ήδη συμβεί, εδώ και πριν 4 ή 5 χρόνια. Όμως αυτές οι διαδικασίες προκαλούν εντάσεις. Χτεσινοί “παίκτες” είναι αυριανοί loosers. Χτεσινοί συνέταιροι γίνονται αυριανοί αντίπαλοι. Δεν κερδίζουν όλοι· αν και, μιλώντας για αφεντικά, τελικά κανείς δεν πάει χαμένος.
Η τωρινή φαιορόζ κυβέρνηση πουλάει την επιβεβλημένη συγκέντρωση κεφαλαίου στα τηλεοπτικά μήντια σαν ... αγώνα - ενάντια - στην - διαπλοκή! Ανατριχιάζουμε και μόνο με την σκέψη της γενναιότητας αυτών των ανθρώπων!!! Θα μπορούσε όμως να υποστηρίξει κανείς πως όταν ο κυρ κράτος παρεμβαίνει στη δουλειά της “αγοράς” (δικός της νόμος είναι η συγκέντρωση κεφαλαίου), το πράγμα βρωμάει ... “διαπλοκή”!
Ποιός ξέρει; Ίσως φταίει ο επαγγελματικός καταμερισμός. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι αρχιμαδρίτες τον εξαγνισμό των άλλων ενδιαφέρονται να πουλήσουν· όχι τον δικό τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Υπάρχουν και χειρότερα (ή εντυπωσιακότερα, ανάλογα με την οπτική γωνία). Στην ιταλία ένας μαφιόζος είχε και λαοφιλία, και τα ιδιωτικά κανάλια, και των έλεγχο των δημόσιων (σαν πρωθυπουργός), και μια μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα. Η “διαπλοκή” είχε ξεπεραστεί μέσω της συμπύκνωσης: all in one.
Στη μέρη μας έχουν γίνει κάποια μικρά, δειλά βήματα (“προς αυτήν την κατεύθυνση” που θα έλεγε και η πολιτικάντικη αργκώ) αλλά απέχουμε ακόμα. Ίσως οι εδώ μαφιόζοι προσέχουν διαφορετικά τα συμφέροντά τους.
[ επιστροφή ]
2 - Που οφείλεται αυτή η κατάσταση; Μεγάλη κουβέντα, που δεν θα την κάνουμε εδώ. Σημειώστε όμως (τροφή για σκέψη) δύο καταστάσεις. Πρώτον, προσοδισμός. Δευτέρον, κουκουλωμένη ειδωλολατρεία άρα κουκουλωμένη πολυ-ηθική των βασικών χριστιανικών δογμάτων, και οπωσδήποτε του ορθόδοξου.
Τα υπόλοιπα; Κάποια στιγμή μελλοντικά...
[ επιστροφή ]
