Έχουμε γράψει διάφορα, τα έχετε διαβάσει· όμως ΑΥΤΟ δεν είναι δικό μας. Από καθαρή καλλιτεχνική ευαισθησία και ευθύνη οφείλουμε να το αναδημοσιεύσουμε· είναι επιστολή σε καθεστωτική εφημερίδα:
Κύριε διευθυντά
Ως Έλληνες έχουμε ασφαλώς πολλά προτερήματα, μερικά από αυτά παραδειγματικά και σπάνια. Πρόσφατο παράδειγμα, η συμπεριφορά των νησιωτών μας στη διάσωση και περίθαλψη των προσφύγων, σε αντίθεση με τις αντιδράσεις (ώρες ώρες αντιανθρώπινες) άλλων “πολιτισμένων” Ευρωπαίων.
Έχουμε όμως δυστυχώς και ορισμένα ελαττώματα τα οποία μας βλάπτουν, όχι μόνο προσωπικά αλλά και εθνικά. Ένα από αυτά είναι και η ευκολία με την οποία ανεβάζουμε κάποιον στα ουράνια ή εξίσου εύκολα καταδικάζουμε κάποιους που έχουν το χάρισμα ή την ατυχία να ξεχωρίζουν.
Μια τέτοια περίπτωση ισχύει και για τον Γιάνη Βαρουφάκη ο οποίος από μεγάλη μερίδα του λαού αποθεώθηκε (και εξακολουθεί να θαυμάζεται από πολλούς) ενώ από διαφόρους, όχι λίγους, κατηγορείται επανειλημμένα και πεισματικά ότι η πολιτική του (που όμως προέκυψε ότι ήταν κυβερνητική και όχι προσωπική) υπήρξε καταστροφική. Οι επικριτές ξαναβρήκαν έτσι τον στόχο τους. Ασφαλώς τα οικονομικά μας κάθε άλλο παρά ανθηρά είναι και πολλοί είναι αυτοί που πραγματικά υποφέρουν. Το σε ποιο βαθμό όμως ίσχυε η ευθύνη του πρώην υπουργού θα πρέπει να το κρίνει μια ψύχραιμη εξέταση των γεγονότων καθώς και στο μέλλον η Ιστορία.
Εκείνο όμως που συνήθως παραβλέπουμε στις κρίσεις μας είναι η ενδεχόμενη καλή ή κακή πρόθεση του “κατηγορούμενου”. Προσωπικά πιστεύω (γιατί τον γνωρίζω) ότι η πρόθεσή του βασιζόνταν στα πιστεύω του, σωστά ή λανθασμένα, και οπωσδήποτε δεν περιείχαν κάποια ιδιοτέλεια ή και αρνητικές προθέσεις για την πατρίδα μας. Ο στόχος του υπήρξε η απαλλαγή μας τόσο από τις υπέρμετρες (και οφειλόμενες σε άλλους) συσσωρευμένες υποχρεώσεις μας όσο και η ενίσχυση της αυτοεκτίμησής μας.
Ελπίζω η επιστολή μου να δημοσιευθεί για την αποκατάσταση μιας πιο ψύχραιμης και εξισορροπημένης θεώρησης προσώπων και πραγμάτων.
Μπορεί να φταίει η “εμπάθειά” μας, ή μπορεί να έχουμε δίκιο: μετά τις φιλοφρονήσεις και τις φιοριτούρες (...“κάποιοι που έχουν το χάρισμα ή την ατυχία να ξεχωρίζουν”...) ο επιστολογράφος αφήνει (λέμε...) να εννοηθεί ότι “ακόμα κι αν έκανε παπαριές” (ο κυρ Γιάνης), “αυτό θα το κρίνει η ιστορία”... Όμως, εν τω μεταξύ, “είχε καλές προθέσεις”... Σα να λέμε: μπορεί να είναι και κάπως μαλάκας, αλλά είναι ψυχούλα...
Μάλισταααααααα.... Προφανώς ο επιστολογράφος παρακάμπτει διάφορα (απ’ τις κρυφές μαγνητοφωνήσεις των eurogroup μέχρi τα συστηματικά ψέμματα, ακόμα και on line) του κυρ Γιάνη... Ίσως επειδή “τον γνωρίζει”, και (γιατί όχι;) τον αγαπάει. Όμως όσο και να τον γνωρίζει κι όσο κι αν τον αγαπάει δεν γράφει με σιγουριά πως “ό,τι έκανε ήταν σωστό - φταίνε οι κωλοευρωπαίοι” (πράγμα που υποστηρίζει ο ίδιος ο κυρ Γιάνης).
Θα πείτε: γιατί μας τα ζαλίζετε; Κάποιος έγραψε κάπου ότι ο κυρ Γιάνης είχε καλές προθέσεις (να “ενισχύσει την αυτοεκτίμησή μας”). Ο.Κ. Ποιός, όμως είναι αυτός ο κάποιος; Θα σας βασανίσουμε, αλλά όχι πολύ.
Ο επιστολογράφος, λοιπόν, είναι ένας μεγάλος σε ηλικία άνθρωπος (οπότε δικαιολογούνται και διάφορα του είδους “...η περίπτωση ισχύει...” κ.α.).
Υπήρξε, επίσης συνιδιοκτήτης της “θρυλικής“ υφαντουργίας πειραϊκή - πατραϊκή. Ήταν, δηλαδή, ένας απ’ τους βιομήχανους εκείνους που αφού επωφελήθηκαν απ’ τα απεριόριστα “επενδυτικά δάνεια” που έδιναν στην τάξη του οι (κρατικές τότε) τράπεζες (“θαλασσοδάνεια” χαρακτηρίστηκαν, όχι άδικα), κατάφερε αυτός μεν (και η άλλη οικογένεια των ιδιοκτητών) να “βγάλουν τα λεφτά τους έξω”, το δε μαγαζί να βουλιάξει... Είναι εξέχον μέλος, σα να λέμε, της πολιτικά προσοδικής “βιομηχανικής ελίτ” του τόπου, και μάλιστα ιστορικό μέλος.
Το καταλάβατε: η πιο πάνω επιστολή έχει την υπογραφή του Φαίδωνα Στράτου, πεθερού του κυρ Γιάνη (προς την καθεστωτική “καθημερινή”, στις 16/2). Φυσικά δεν υπάρχει απ’ την μεριά μας καν και καν υποψία κάποιου είδους “μεταδοτικότητας της λαμογιάς” - αλλοίμονο. Όμως αν ένας πεθερός (που αγαπάει τον γαμπρό) αφήνει το περιθώριο να θεωρηθεί από τρίτους ότι ε, μπορεί και να τον κρίνει λίγο μαλάκα, καλοπροαίρετο βέβαια (αφού έχει “χάρισμα”, ε;), τι να πούμε οι υπόλοιποι;
Έχουμε να πούμε!!! Το “DiEM 2025” (σαν μοντέλο μοτοσυκλέτας ή μάρκα blue jean ακούγεται...) ξεκίνησε!!! Φυσικά, στην πρεμιέρα, ο κυρ Γιάνης δεν είχε να παρουσιάσει τίποτα περισσότερο απ’ τον Εαυτό του τον Ίδιο και Μόνον Αυτόν - τι άλλο; Μας παρηγορεί όμως ότι τον “στηρίζουν” (;) βαριά ονόματα της διεθνούς διανόησης. Ο Ζίζεκ (βέβαια!!! τι γίνεται αυτή η ψυχή; την ψευτοβγάζει στην σκιά του γίγαντα κυρ Γιάνη;), ο αδελφικός φίλος Γκάλμπρεηθ junior, αλλά και ο ξεπεσμένος, γηραλέος (και νυσταλέος) Αντόνιο Νέγκρι! Που είσαι νιότη πούλεγες πως θα γινόμουν άλλος!!!
Αν το “2025” στον τίτλο του “κινήματος” δεν υπονοεί κάτι σαν σύνταξη, τότε με το “DiEM” μπορεί και να δούμε σπουδαία πράγματα. Όπως θα μπορούσε να το πει και ο πεθερός, μέχρι και ενίσχυση της (ευρωπαϊκής) αυτοεκτίμησης...
Εν τω μεταξύ προέκυψε “δουλειά” για τον κυρ Γιάνη: περιστασιακός σύμβουλος των άγγλων “εργατικών”. Ορθοπεταλιά θα πάνε!!
Γερά Johnnn!!!
