Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα λέει μια παλιά ατάκα. Στην περίπτωση, όμως, των “θερμών σχέσεων” της φαιορόζ κυβέρνησης με την πιο-μαύρη-δεν-γίνεται χούντα του Καΐρου, ο χαρακτηρισμός “λέρες” για τους έλληνες κυβερνητικούς υπάλληλους είναι πιο ήπιος κι από χάδι. Η λεγόμενη “εξωτερική πολιτική” είναι ένα πεδίο όπου μπορεί κανείς να δει την πραγματική συνέχεια ενός κράτους ανεξάρτητα από εναλλαγές στις πολιτικές βιτρίνες. Και η φαιορόζ κυβέρνηση, ιδιαίτερα μάλιστα η δήθεν “αριστερή” συνιστώσα της, έχει πάρει άριστα εδώ. Οι “θερμές και εγκάρδιες” σχέσεις με τους καραβανάδες σφαγείς της αιγύπτου, είναι εθνικό καθήκον. Πρώτα απ’ όλα για την προστασία των εκεί ελληνικών επενδύσεων (εκμετάλλευσης της πάμφθηνης δουλειάς των αιγύπτιων εργατών)· και πράγματι, όπως θα δούμε πιο κάτω, χρειάζονται τέτοιου είδους προστασία. Και, ύστερα, επειδή το φασιστικό καθεστώς Σίσι δεν τα πηγαίνει καλά με την Άγκυρα.
Στις 25 Γενάρη οι καθεστωτικοί της “πρώτης φοράς” γιόρτασαν την εκλογική τους επιτυχία στις αρχές του 2015... Την ίδια ημέρα εμείς γιορτάζουμε κάτι άλλο· γιορτάζουμε και θυμόμαστε: την εκπληκτική επανάσταση στην αίγυπτο, το 2011, και την (μερική και ατελή, όπως αποδείχθηκε αργότερα) ανατροπή του καθεστώτος ενός άλλου καραβανά (και αγαπημένου των ελλήνων, επίσης), του Μουμπάρακ.
Στη φετεινή επέτειο εκείνης της επανάστασης, που δολοφονείται καθημερινά μετά την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Μόρσι, ο κανίβαλος Σίσι, φοβούμενος ότι (ίσως...) πλησιάζει και το δικό του τέλος, έβγαλε έναν λόγο... υπέρ της επανάστασης εκείνης!!! Το καθεστώς του, φυσικά, έχει φροντίσει να απαλλάξει τον Μουμπάρακ και όλους τους κατηγορούμενους καραβανάδες και μπάτσους για τις δολοφονίες σχεδόν 1000 διαδηλωτών και τα βασανιστήρια σε πολύ περισσότερους / περισσότερες στη διάρκεια των προσπαθειών καταστολής της επανάστασης· όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να χαρακτηρίσει εκείνους τους νεκρούς “ήρωες”, που θεμελίωσαν μια “καινούργια αίγυπτο”. Της οποίας το αφεντικό είναι αυτός και το επιτελείο του. “Η αίγυπτος του σήμερα δεν είναι η αίγυπτος του χθες” κοκορεύτηκε. “Κτίζουμε μαζί ένα μοντέρνο, αναπτυγμένο και ανεξίθρησκο κράτος που τιμά τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας”. Ακριβέστατο! Μετά από 2,5 χρόνια χούντας Σίσι, στις αιγυπτιακές φυλακές υπάρχουν 40.000 πολιτικοί κρατούμενοι. Ενώ οι νομοθεσίες απαγόρευσης του οτιδήποτε θεωρείται εχθρικό προς την χούντα διαδέχονται η μία την άλλη: μία μέρα πριν αυτό το επετειακό κήρυγμά του ο Σίσι είχε διατάξει την αστυνομία του να σαρώσει το κέντρο του Καΐρου. Οι μπάτσοι μπούκαραν σε 5.000 σπίτια (κυρίως), αλλά και βιβλιοπωλεία και μικρά καφέ, αναζητώντας “ύποπτους” αντικαθεστωτικούς...
Όμως, το ότι ο Σίσι θεωρείται διεθνώς σεβαστός ηγέτης, και το ότι η αιγυπτιακή κοινωνία, κάτω απ’ την μπότα του στρατού και της αστυνομίας, δεν παράγει ειδήσεις διεθνους βεληνεκούς, δεν σημαίνει καθόλου ότι στις αιγυπτιακές πόλεις επικρατεί ησυχία νεκροταφείου. Το αντίθετο.
Μέσα σ’ ένα καθεστώς μαζικής καταστολής και φόβου, το 2015 έγιναν 1117 εργατικές απεργίες / δράσεις, κατά μέσο όρο 3 την ημέρα. Και οι 1117 ήταν άγριες, δηλαδή χωρίς την συγκατάθεση της αιγυπτιακής “γ.σ.ε.ε.”, που θεωρείται εξάρτημα του καθεστώτος - οργανωμένες από ανεξάρτητα συνδικάτα. Ο αριθμός αυτός θεωρείται σχετικά μικρός, αφού μόνο το πρώτο μισό του 2014 είχαν γίνει 1651. Όμως τέτοιες διακυμάνσεις είναι λογικές όταν οι απεργοί χάνουν μεροκάματα. Είναι λογικές επίσης εφόσον το καθεστώς έκανε μια εκτεταμένη εκστρατεία για απεργιακό μορατόριουμ μέσα στο 2015.
Παρά την καταστολή (δεκάδες εργάτες έχουν συλληφθεί και 10 τουλάχιστον έχουν φυλακιστεί, ενώ κάμποσες δεκάδες έχουν απολυθεί για την δράση τους) αυτές οι 1117 απεργίες / δράσεις συμπεριλάμβαναν και 392 εργατικές διαδηλώσεις - παρότι οι διαδηλώσεις απαγορεύονται στην αίγυπτο του φίλου των ελλήνων στρατηγού Σίσι. Περιλάμβαναν επίσης στάσεις εργασίας, απεργίες “καθυστέρησης”, ακόμα και ομαδικές απεργίες πείνας. Τον Αύγουστο έγιναν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις απ’ το 2013, από δημόσιους υπαλλήλους ενάντια σ’ ένα νόμο του καθεστώτος που μείωνε τους μισθούς τους, αύξανε την εξουσία των διευθυντών και καθιέρωνε διάφορες “ρυθμίσεις” σε βάρος τους. Απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις των δημόσιων υπαλλήλων επαναλήφθηκαν τον Οκτώβριο, για τα ίδια θέματα. Στο φάσμα των 1117 απεργιών / δράσεων συμμετείχαν σε διάφορες στιγμές του χρόνου βιομηχανικοί εργάτες, εργάτες της τουριστικής βιομηχανίας, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων, και πολλοί άλλοι.
Υπάρχουν εκτιμήσεις (θα φανεί αν είναι αισιόδοξες ή όχι) ότι η διαρκής έστω και συχνά υπόκωφη εργατική εξέγερση στην αίγυπτο είναι προπομπός μιας ακόμα επανάστασης, που θα αξιοποιήσει την εμπειρία εκείνης της 25ης Γενάρη του 2011 και της καταστολής της στην συνέχεια. Είτε αυτό συμβεί σύντομα είτε όχι, το καθεστώς τρεκλίζει, και γι’ αυτό έχει επείγουσα ανάγκη από διεθνή στηρίγματα· το ελλαδιστάν δεν είναι το σημαντικότερο, αλλά δεν παύει να βάζει το λιθαράκι του. Η παγκόσμια οικονομική κρίση / αναδιάρθρωση “κτυπάει” και τον αιγυπτιακό καπιταλισμό, έτσι ώστε το καθεστώς δεν μπορεί να εξαγοράζει οικονομικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού (αυτό που λέμε πολιτική πρόσοδο δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα!). Η “αντιτρομοκρατική εκστρατεία” του στο Σινά έχει καταλήξει στη δολοφονία πάνω από 2.000 ατόμων, μεταξύ των οποίων άγνωστος αριθμός αμάχων (την ύπαρξη των οποίων το καθεστώς αρνείται). Αυτή η εκστρατεία όχι απλά συντηρεί αλλά μεγαλώνει την ένταση στο Σινά· και η συμμαχία με το Τελ Αβίβ δεν έχει προσφέρει πολλά. Επιπλέον, μπορεί η μουσουλμανική αδελφότητα (κατά κύριο λόγο) και οι φιλελεύθερες κοσμικές αντιχουντικές οργανώσεις να έχουν αποδεκατιστεί απ’ τις μαζικές συλλήψεις στελεχών τους, αλλά μια καινούργια γενιά, που στην επανάσταση του 2011 δεν είχε στελεχικές θέσεις, ετοιμάζεται.
Το καθεστώς Σίσι υπολογίζει ότι η διαρκής καταστολή (που όλοι, ντόπιοι αλλά και “διεθνείς παρατηρητές” θεωρούν πολύ χειρότερη από εκείνη του καθεστώτος Μουμπάρακ) και η “ανάμνηση” του πραξικοπήματος στις 30 Ιούνη του 2012 (το οποίο ονομάζεται επίσημα “επανάσταση” επίσης!) προκαλούν αρκετό φόβο ώστε να μη διανοείται κανείς να στραφεί δυναμικά εναντίον του. Κι όμως. Τον περασμένο Οκτώβρη το καθεστώς δίκασε και καταδίκασε μια ντουζίνα αξιωματικούς του στρατού, με την κατηγορία ότι προετοίμαζαν την ανατροπή του “σωτήρα” Σίσι. Αργά ή γρήγορα ούτε κάποια τμήματα του στρατού του δεν θα μπορεί να εμπιστευτεί ο Σίσι.
Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει. Θυμόμαστε όμως. Πράγματα ασήμαντα για τους αγώνες στην αίγυπτο, χαρακτηριστικά όμως για την ελληνική αθλιότητα. Θυμόμαστε πως όταν οι περιβόητοι “αγανακτισμένοι” έπιασαν την πλατεία Συντάγματος, το 2011, η “κάτω πλατεία” αποκαλούσε τον εαυτό της “Ταχρίρ” - το όνομα της θρυλικής πλατείας του Καΐρου που ήταν το χωροτακτικό κέντρο της αιγυπτιακής επανάστασης της 25ης Γενάρη εκείνης της χρονιάς. Αυτοχαρακτηρίζονταν “Ταχρίρ” χωρίς ντροπή και χωρίς συναίσθηση. Ξετσίπωτα.
Πέρασε ο καιρός, και οι “αγανακτισμένοι” της “κάτω πλατείας” ψήφισαν συ.ριζ.α. (οι επάνω ψήφιζαν φασίστες, hard και light...). O εκλεκτός πρωθυπουργός της “κάτω πλατείας” σφίγγει τώρα το χέρι του χασάπη Σίσι, και το “κόμμα” του ανησυχεί για τα προσχήματα, μην τυχόν και θυμάται ή ξέρει κανείς τι είναι αυτός ο καραβανοχασάπης.
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι: φαίνεται σύντομο αλλά είναι αρκετό.
Λεζάντες
Από πάνω προς τα κάτω:
- Οδομαχία εναντίον μπάτσων στο Σουέζ, στις 27 Γενάρη 2011.
- Διαδηλωτής μπροστά σε φλεγόμενα οδοφράγματα στο Κάιρο, στις 28 Γενάρη 2011.
- Διαδηλωτής μπροστά σε φλεγόμενο όχημα του στρατού, στην πλατεία Ταχρίρ στις 28 Γενάρη 2011.
- Με το πάντα πλατύ χαμόγελο, υποδοχή του Σίσι στην Αθήνα στις 8 Δεκέμβρη 2015.
