το “όχι” που ήταν “ναι” - κατάμαυρο “ναι”

Δεν είμαστε σίγουροι ότι το να σκαλίζουμε την “εθνική” ιστορία, και μάλιστα κεφάλαιά της ναρκοθετημένα με πυκνότητα ολικής εξόντωσης, είναι κάτι που έχει ενδιαφέρον. Απ’ την άλλη μεριά (και) η “εθνική επέτειος του όχι” (στις 28 Οκτώβρη του 1940) εμπίπτει στις αναλύσεις μας για το (και ενάντια στο) κράτος. Συνεπώς έχουμε δυο τρία πράγματα να πούμε· κι ας πέσουν στο γιαλό. Δεν είναι κάτι καινούργιο, φρέσκιες αποκαλύψεις, και τα λοιπά. Μάλλον να βάλουμε γνωστά γεγονότα στη σειρά τους, για να (ξανα)φωτίσουμε την αθλιότητα των ημερών. Ο πόλεμος της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι πόλεμος ενάντια στην εξουσία!
Σύμφωνα με τον εθνικό μύθο, αποδεκτό από άκρη σε άκρη του ιδεολογικού φάσματος, ο τότε δικτάτορας / φασίστας Μεταξάς είπε “όχι” στον Μουσολίνι· όμως (λέει ο μύθος, δεξιός κι αριστερός) ήταν ο “λαός” που μίλησε μέσα απ’ το στόμα του φασίστα δικτάτορα... Η αλήθεια είναι ότι κανένας “λαός” εντός ή εκτός εισαγωγικών δεν είπε τίποτα. Το πιθανότερο είναι μάλιστα ότι ο ελληνικός λαός τότε δεν καταλάβαινε και πολλά. Η σημαντικότερη απόδειξη, ωστόσο, ότι κανένας “λαός” δεν είπε “όχι”, και μάλιστα “σύσσωμος”, είναι αυτοί οι εσμοί των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των δοσίλογων, των μαυραγοριτών, που ευδοκίμησαν επί γερμανικής κατοχής. Άραγε αυτοί δεν ήταν “ ελληνικός λαός”; Τι σκατά ήταν; Δεν ήταν ένα υπολογίσιμο τμήμα του; Από που ξεφύτρωσαν; Τους έφερε ο στρατός των ναζί μαζί του από άλλα μέρη του κόσμου;
Ο δικτάτορας Μεταξάς, σαν πρωθυπουργός, μπορεί να ήταν ο εντεταλμένος να χειριστεί (να αποκρούσει) τις απαιτήσεις του ιταλικού ιμπεριαλισμού, αλλά το “όχι” δεν το είπε ούτε αυτός ούτε ο “λαός”. Το είπε το “αγγλόφιλο” τμήμα της ντόπιας ελίτ, των ντόπιων αφεντικών, που στη συγκεκριμένη ιστορική φάση (και τις επόμενες δεκαετίες), μετά μάλιστα την “περιπέτεια του εθνικού διχασμού” λίγες δεκαετίες νωρίτερα, ήταν ηγεμονικό. Το “όχι” στον ιταλικό ιμπεριαλισμό, που ήταν δεδομένο πολύ πριν το 1940, ήταν ένα πλατύ “ναι” στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Κι αυτό έχει τρομακτική σημασία.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το γ ράιχ, οι ναζί, ο Χίτλερ, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, ΔΕΝ ενδιαφέρονταν για την ελληνική επικράτεια στην αρχή των ‘40s. Με βάση την κατανομή συμφερόντων και γεωπολιτικών / γεωοικονομικών προσανατολισμών στα κράτη - μέλη του “άξονα”, αυτή η άκρη της βαλκανικής χερσονήσου ενδιέφερε την Ρώμη. Ήταν στις δικές της αρμοδιότητες. Πρώτον επειδή το ελλαδιστάν ανήκε ήδη στην αγγλική σφαίρα επιρροής, και δεύτερον επειδή ο ιταλικός ιμπεριαλισμός είχε ή/και επεδίωκε “πόντους” κτήσεων ή/και επιρροής στην ανατολική Μεσόγειο (εναντίον των γαλλικών και αγγλικών αποικιών στην ευρύτερη περιοχή). Ο Χίτλερ αναγκάστηκε να αναλάβει στρατιωτικά την ελληνική περίπτωση όταν ο σύμμαχός του Μουσολίνι τα έκανε σκατά στην ελληνική εκστρατεία του, μια εκστρατεία που στα χαρτιά φαινόταν περίπατος.
Είναι γεγονός ότι η ιταλική επίθεση κατά της ελλάδας απέτυχε οικτρά για δύο λόγους. Πρώτον επειδή ο σαφώς κατώτερος από τεχνική άποψη ελληνικός στρατός πολέμησε με ένα “παράφορο” θράσος - όχι ασυνήθιστο σε πληθυσμούς αγροτικής προέλευσης εκείνες τις εποχές, σε “γήινα” υποκείμενα που νοιώθουν (και σωστά στη συγκεκριμένη περίπτωση) ότι έχουν προσβληθεί. Και δεύτερον επειδή ο ιταλικός στρατός δεν είχε καμία όρεξη να πολεμήσει - ήταν μια μορφή υπόγειας άρνησης ένστολων προλετάριων, χωρίς αναγκαστικά πλήρη συνείδηση, που δεν είναι πρωτοφανής στην ιστορία. (Ας σημειωθεί ότι, παρότι παράνομα, το κομμουνιστικό και το σοσιαλιστικό κόμμα, όπως και οι αναρχικοί, εξακολουθούσαν να έχουν ισχυρή επιρροή στα πληβειακά στρώματα της ιταλικής κοινωνίας. Ο μουσολινικός στρατός δεν του ήταν ιδιαίτερα αφοσιωμένος σε μεγάλο μέρος του...)
Ο ελληνικός στρατός (και η ελληνική κοινωνία) ήξεραν εναντίον τίνος πολεμούσαν απ’ τα τέλη Οκτώβρη του ‘40. Ήξεραν, όμως, υπέρ τίνος πολεμούσαν; “Υπέρ βωμών και εστιών”, εντάξει... συγκινητική η ιστορία. Κατά βάθος (ή όχι και τόσο...) ήξεραν και τα πιο πέρα απ’ τους βωμούς και τις εστίες. Οι άγγλοι δεν είχαν μεν σημαντική στρατιωτική παρουσία την δεδομένη ιστορική στιγμή στην ελλάδα· αλλά ήταν σαφώς “σύμμαχοι”. “Μεγάλοι σύμμαχοι”. Κι όχι μόνον οι άγγλοι... Και “μεγάλοι σύμμαχοι” σήμαινε (και τότε) μεγάλα συμφέροντα.

Ως εδώ μπορεί να πει κανείς, ψυχρά, ότι το “όχι” στον ιταλικό ιμπεριαλισμό και το “ναι” στον αγγλικό ήταν μια καλά ζυγισμένη επιλογή της ηγεμονικής μερίδας των ντόπιων αφεντικών και του δικού τους βαλκανικού / μεσανατολικού / αντιτουρκικού ιμπεριαλισμού στα δεδομένα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου, απόρροια της εμπειρίας του “εθνικού διχασμού” και των όποιων κερδών είχε αποφέρει στον Α παγκόσμιο πόλεμο η τελική επιλογή συμμαχίας με την Αντάντ. Εν τέλει, σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο, κάθε κράτος (ή, πιο σωστά, κάθε ηγεμονική φράξια αφεντικών εδώ ή εκεί) πρέπει να “διαλέξει στρατόπεδο”... αν και το παράδειγμα της τουρκικής ουδετερότητας (στον Β παγκόσμιο) δεν ήταν τότε τόσο μακρινό...
Όμως το να εμπλέκεται ο “λαός” σ’ αυτήν την επιλογή είναι ιστορική και πολιτική τσογλανιά. Απ’ όπου κι αν γίνεται. Αυτό έμελλε να αποδειχθεί με τον πιο δραματικό τρόπο τα αμέσως επόμενα χρόνια. Δεν έχουμε όρεξη να υπερασπιστούμε, έτσι γενικά και αόριστα, κανέναν “λαό” και καμία ευθυκρισία του. Και η ιστορία είναι αυστηρός μάρτυρας.

Η (πρώτα τριπλή) κατοχή της ελληνικής επικράτειας, η ισχυρή εμφάνιση ενός κοινωνικού μπλοκ ντόπιων φασιστών / συνεργατών των ναζί, και η εξόφθαλμη ταύτιση του υπόλοιπου καθεστωτικού προσωπικού με το Λονδίνο και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό (απ’ το Κάιρο...) έδειξαν γρήγορα ότι κανένας “σύσσωμος λαός” δεν είπε “όχι” στη Ρώμη ή/και “ναι” στο Λονδίνο. Πιο σωστά: δεν ρωτήθηκε, και δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσει στέρεη εκτίμηση σε χρόνο dt. Η ακράδαντη απόδειξη ήταν η διαμόρφωση και η γιγάντωση του εαμ και του ελασ. Από καθαρά στρατιωτική άποψη, και το λιγότερο για λόγους τακτικής, ο ελασ ήταν υποχρεωμένος να “ακουμπήσει” στους “συμμάχους”, δηλαδή στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πρακτικά· και μόνο συναισθηματικά (τα μέλη του κκε) στη Μόσχα. Από κοινωνική άποψη όμως, που κατά την γνώμη μας ήταν η σημαντικότερη, η δουλειά, η απήχηση και η αποτελεσματικότητα του εαμ, τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο, ήταν ένα τεράστιο προμήνυμα κινδύνου για τους στρατιωτικούς σύμμαχους, και ειδικά για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Με κέντρο εργάτες και αγρότες (ακόμα και μικρούς ιδιοκτήτες γης που, με τα τότε δεδομένα, ήταν σε μεγάλο βαθμό ιδιοκτήτες / αυτοσυντηρούμενοι) και με συμμάχους “πεφωτισμένους” αστούς (με μια έννοια: προδότες της τάξης τους) διαμορφώθηκε στα χρόνια και στην επικράτεια της εαμικής αντίστασης ένα μαζικό και συμπαγές μπλοκ ριζοσπαστικού (: εν προκειμένω ένοπλου) ρεφορμισμού (: δηλαδή μεταρρυθμισμού). Στην ελλάδα (και όχι μόνο) δεν γινόταν ένας αλλά δύο πόλεμοι. Γινόταν ο παγκόσμιος με τα στρατόπεδά του, γινόταν όμως και ένας πόλεμος ανάμεσα στο κοινωνικό / πολιτικό (διαταξικό) μπλοκ των τότε ριζοσπαστών εκσυγχρονιστών, που είχε κέντρο βάρους τους πληβείους των πόλεων και των χωριών, και στο κοινωνικό μπλοκ των συντηρητικών, μπλοκ μικροαστικό, μεγαλοαστικό, ακόμα και λούμπεν προλεταριακό (: ο καθένας μπορεί να προδώσει την τάξη του!!!)· κυρίως όμως προσοδικό και γεωπροσοδικό.

Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ. Το περιβόητο “όχι”, που ήταν η άλλη όψη του “ναι” στον αγγλικό ιμπεριαλισμό και στην ελληνική (ιμπεριαλιστική / γεωπολιτικά προσοδική) άρθρωσή του μ’ αυτόν, αναπόφευκτο με όρους κρατικής / καπιταλιστικής “πολιτικής”, ήταν επίσης “ναι” στην διαταξική μάζα των ντόπιων προσοδικών, στον μεγάλο σύμμαχό τους (το Λονδίνο), στο παλάτι, σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο κρατικής / καπιταλιστικής διεύθυνσης... Αυτό δεν ήταν καθαρό τον Οκτώβρη του 1940, ούτε τον Νοέμβρη, ούτε τον Δεκέμβρη. Ούτε καν τον Απρίλη του 1941. Άρχισε να ξεκαθαρίζει όμως σταδιακά και συστηματικά τα επόμενα χρόνια· κάτω απ’ το πολιτικό και κοινωνικό βάρος της εαμικής αντίστασης / αναδιάρθρωσης. Στη μεριά του εαμ συστοιχήθηκε ο τότε ανθός της ελληνικής κοινωνίας - οι πιο γενναίοι και γενναιόδωροι άντρες και γυναίκες. Στην απέναντι μεριά, ήδη στη διάρκεια της κατοχής, μαζεύτηκε όλη η φρικαλέα μαυρίλα, όλη η αντίδραση, όλοι οι ρουφιάνοι και τσάτσοι, όλο το κατακάθι της ίδιας κοινωνίας. Της ελληνικής. Ναι, κατά την άποψή μας, ο εμφύλιος δεν άρχισε τον Δεκέμβρη του ‘44. Ο ένοπλος εμφύλιος άρχισε την ημέρα που δημιουργήθηκε το εαμ.

Εκ των υστέρων η ρητορική των νικητών του εμφυλίου (των ντόπιων φασιστών δηλαδή) διέδιδε και, σχεδόν, έκανε αλήθεια το θεώρημα ότι το εαμ θα έκανε την ελλάδα ... “βουλγαρία”. Όχι! Η βουλγαρία έγινε “βουλγαρία” επειδή συμπεριελήφθη στη ζώνη επιρροής (και τον καταμερισμό εργασίας / κεφαλαίου) της εσσδ με διεθνείς συμφωνίες ανώτατου πολιτικού επιπέδου. Το ελλαδιστάν, με τις ίδιες συμφωνίες, είχε τοποθετηθεί στη “δύση”. Το κοινωνικό / πολιτικό μπλοκ του εαμ, που ξεπερνούσε το τότε κκε (αν και αυτό ήταν η ηγεμονική πολιτική δύναμη στο εσωτερικό του) αν έκανε κάτι  (με) την ελλάδα, δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι το σπάσιμο της μοιρασιάς της Γιάλτας. Αυτό που θα έκανε θα ήταν τυπική δημοκρατία αστικού / καπιταλιστικού τύπου. Όμως τα συμφέροντα του αγγλικού ιμπεριαλισμού και των ντόπιων συμμάχων του ΔΕΝ επέτρεπαν κάτι τέτοιο.
Γιατί είμαστε τόσο σίγουροι ότι αυτή θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων αν ο αγγλικός ιμπεριαλισμός και οι ντόπιοι σύμμαχοί του δεν επεδίωκαν πάση θυσία (των άλλων) την διατήρηση του προσοδικού μοντέλου του ελληνικού κράτους, μοντέλου που ήδη μετρούσε πάνω από αιώνα ζωής; [1Κι αν η πολιτική και στρατιωτική διοίκηση του ελασ και του εαμ (δηλαδή κατά κύριο λόγο η διοίκηση αυτού του κόμματος που γονάτισε και σούρθηκε κυριολεκτικά, αποδεικνυόμενο εγκληματικά ανεπαρκές μπροστά στη μεγαλοσύνη των ιστορικών ευθυνών που βρέθηκε να έχει αναλάβει) έκανε το σωστό, έστω την τελευταία στιγμή, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του 1944, όταν ακόμα υπήρχε πραγματικό “κενό εξουσίας”...
Το έχουμε ξαναπεί (λόγια θα πείτε, εκ των υστέρων - πράγματι...): η κεντρική εξουσία δεν κερδίζεται με “διαπραγματεύσεις”, ειδικά όταν απέναντι σου έχεις ό,τι πιο άθλιο, αιμοβόρικο και δόλιο θα μπορούσες• και οφείλεις να το ξέρεις... Η μεταρρυθμιστική εξουσία και η αντιφασιστική δικαιοσύνη, το φθινόπωρο του ‘44, ήταν κυριολεκτικά, αυθεντικά και μαζικά “στις κάνες των όπλων” του ελασ. Και δεν έκανε αυτό που έπρεπε, επειδή η “Καζέρτα”, ο “Λίβανος”, και τα λοιπά... Ποιός φρενάρει εξαιτίας τους, όταν είναι όχι προ των πυλών αλλά εντός; Ποιός κάνει τέτοια ιστορική ατιμία; Και τι περιμένει αν λιποψυχήσει, αν κάνει πίσω;
Τα υπόλοιπα; Τα πληρώνουμε ακόμα...] Επειδή, αντί να αναρωτιόμαστε “πως η βουλγαρία έγινε ‘βουλγαρία’”, ξέρουμε τι έγινε στη γειτονική ιταλία - που “δεν έγινε βουλγαρία”!!! Η τότε ιταλία ήταν ένα ιμπεριαλιστικό κράτος πρώτης γραμμής· και παρότι ένα μέρος της αστικής τάξης του ήταν βολικό σε συμμαχία με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό (ενάντια σε ένα άλλο που προτιμούσε την συμμαχία με τον γερμανικό), η Ρώμη δεν ανήκε στην “σφαίρα επιρροής” του Λονδίνου. Και ο αγγλικός ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε να επηρεάσει την πολιτική κίνηση στην ιταλία.  Έτσι, στη διάρκεια του β παγκόσμιου (απ’ την αλλαγή γραμμής του ιταλικού κράτους και μετά) ο μεν βασιλιάς (που υπήρχε κι εκεί) έγινε σύντομα παρελθόν, η δε κομμουνιστική / αριστερή αντίσταση εντάχθηκε ομαλά (με καπιταλιστικούς όρους) στην μεταπολεμική ιταλική δημοκρατία. Φυσικά για το καλό της καπιταλιστικής προόδου. Ο μεταπολεμικός εμφύλιος στην ιταλία ήταν σύντομος, υπόγειος, και με επιτυχίες τιμωρίας σε βάρος των φασιστών (εκ μέρους των “εκτός γραμμής” κομμουνιστών).
Τίποτα ανάλογο με την ελληνική περίπτωση. Της οποίας η διαφορά με την ιταλική (και την γαλλική) δεν ήταν απλά κι αφηρημένα το “επίπεδο ανάπτυξης”. Ήταν η ένταση των αντιτιθέμενων συμφερόντων στον εμφύλιο - πριν - τον - εμφύλιο, προϊόν 110 χρόνων κράτους κοτζαμπάσηδων, κράτους τύποις αστικού και εθνικού χωρίς ντόπια αστική τάξη και με πολυεθνικό πληθυσμό· η ένταση δηλαδή ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές και τους προσοδικούς. Ένταση που τροφοδοτούνταν όχι απ’ τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης εντός της επικράτειας (το εαμ και ο ελασ ήταν μακράν η ισχυρότερη δύναμη το ‘43 και το ‘44) αλλά απ’ την συμμαχία των προσοδικών με το Λονδίνο...

Συνεπώς, εκείνο το “όχι” του Οκτώβρη του ‘40 που είχε στην πίσω του όψη ένα φαρδύ πλατύ “ναι” διαρκείας, έδειξε το καθαρό του πρόσωπο απ’ την στιγμή της αποχώρησης / υποχώρησης του γερμανικού / ναζιστικού στρατού κατοχής. Απ’ τον Οκτώβρη του ‘44 και μετά. Οι “σύμμαχοι” άγγλοι έγιναν σφαγείς τον Δεκέμβρη, έχοντας στο πλευρό τους όλο το φιλοναζί κατακάθι των προηγούμενων 4 χρόνων· ή, ειπωμένο αλλιώς, ο στρατός της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας συνέχισε τον β παγκόσμιο (που δεν είχε τελειώσει ακόμα στην ευρώπη) πηγαίνοντας γρήγορα στον γ΄μέσα απ’ την πολιτική και στρατιωτική ενίσχυση του ελληνικού φασιστο-προσοδικού κατακαθιού. Πουθενά αλλού στην ευρώπη οι φασίστες δεν άλλαξαν τόσο εύκολα κι ανώδυνα “πλευρό”! Πουθενά αλλού στην ευρώπη οι φασίστες δεν έγιναν ευμενώς δεκτοί σαν οι κατεξοχήν και μαζικά “φίλοι” των “αντιφασιστικών δυνάμεων” της “συμμαχίας”, και ειδικά του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Το “όχι - ναι” της 28ης Οκτώβρη του ‘40 άρχισε να ολοκληρώνεται στους δρόμους της Αθήνας στις 3 Δεκέμβρη του ‘44. Ποιός “λαός” είπε “όχι - ναι” στην πρώτη φάση; Όχι, σίγουρα, εκείνο το (πλειοψηφικό) τμήμα του που μάτωσε απ’ το “ναι” στην πλατεία Συντάγματος...
Γιατί έγινε τόσο εύκολα εφικτό οι γερμανοτσολίαδες να γίνουν αγγλοτσολιάδες (και στη συνέχεια αμερικανοτσολιάδες); Επειδή, πολύ απλά, και στη μία και στην άλλη επιλογή τους κινούνταν από βαθιά και αδιαπραγμάτευτα προσοδικά κίνητρα, κίνητρα νομής του κράτους, της εξουσίας, όποια κι αν ήταν αυτή. Και επειδή οι “δημοκράτες” άγγλοι του (ουσιαστικά φασίστα) Τσώρτσιλ ήλπιζαν ακόμα ότι αν και ουσιαστικά ηττημένοι στον β παγκόσμιο (ηττημένοι και απ’ τους συμμάχους τους αμερικάνους...) θα μπορούσαν να κρατήσουν σημαντική επιρροή στην ανατολική μεσόγειο. Όχι μόνο πολιτική αλλά και στρατιωτική. Να φύγει ο βασιλιάς της ελλάδας απ’ την μέση; Και πως θα είχαν έναν λόγο στην Αθήνα; Τελικά δεν τα κατάφεραν στρατιωτικά· έδωσαν την σκυτάλη στην Ουάσιγκτον, αφού όμως πρώτα είχε ανατείλει ο ψυχροπολεμικός ήλιος, ο ήλιος του γ παγκόσμιου, οπότε ούτε οι “δημοκράτες” αμερικάνοι είχαν ιδιαίτερη μεταρρυθμιστική καούρα για το ελλαδιστάν.

Δεν έχουμε ούτε λόγο ούτε χώρο να συνεχίσουμε με εξιστορήσεις σαν τις προηγούμενες, για τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες. Όμως το γεγονός είναι ότι το φιλοαγγλικό (και στη συνέχεια φιλοαμερικανικό) “ναι” που ήταν η πίσω όψη του “όχι” της 28ης Οκτώβρη του 1940 ποτέ δεν έφυγε ουσιαστικά απ’ τις πρακτικές του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, και του ιμπεριαλισμού του, ως και σήμερα. Το δίπολο “όχι - που - είναι - ναι” βρυκολακιάζει ακόμα στον “αντιγερμανισμό” και στο “οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας” του 2015. Και δεν βρυκολακιάζει κατά λάθος. Βρυκολακιάζει επειδή είναι συνυφασμένο με τα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών (ή μερίδων τους), και με τις προοπτικές (θολές σήμερα, άγνωστο τι αύριο) του ελληνικού ιμπεριαλισμού.
Αν δεν κάνουμε λάθος, απ’ όλα τα κράτη που πήραν μέρος στον β παγκόσμιο απ’ την μεριά των “συμμάχων”, μόνο στην ελλάδα οι “ηττημένοι του 1945” έγιναν οριστικά και αμετάκλητα “νικητές το 1949”. Η γερμανική κατοχή πληρώθηκε πολύ ακριβά απ’ το τότε ριζοσπαστικό προλεταριάτο και τους πληβείους των χωριών. Για 4 ολόκληρα χρόνια. Αυτό ήταν το τίμημα του “όχι”. Αλλά το τίμημα του “ναι” πληρώθηκε για τα επόμενα 30 (τουλάχιστον) χρόνια, απ’ το καλύτερο τμήμα της τάξης μας, με εξορίες, φυλακές, εκτελεστικά αποσπάσματα. Και με την “σφικτή” διαμόρφωση ενός συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου με “ιδιαιτερότητες” που τις πληρώνουμε ακόμα.
Όταν κάποιοι γιορτάζουν το “όχι” του ‘40, παρακάμπτοντας το”ναι” που ήταν το στρατηγικό του συμπλήρωμα, σεγοντάρουν τα βοθρολύματα να λένε “τα όχι χρειάζονται Μεταξάδες”... Όταν κάποιοι γιορτάζουν το “όχι” του ‘40, γιορτάζουν και το “ναι” του ‘44, του ‘45, του ‘46, του ‘47, του ‘48, του ‘49... του ‘67 - κιας κάνουν το κορόιδο (έλληνες είναι, τι περιμένει κανείς;). Όταν κάποιοι γιορτάζουν το “όχι” του ‘40 και προσπαθούν να το ξεκολλήσουν απ’ το “ναι” του ‘44, του ‘45 (κλπ) κάνουν μαθήματα ιστορικής μεταφυσικής, ασχετοσύνης, εθνικής ενότητας (και κακοήθειας, τι άλλο;) αναπαράγοντας και ανακυκλώνοντας την μικροαστική σύγχιση.
Τι κι αν είναι “αριστεροί” κυβερνητικοί ή όχι; Τους ίδιους αντιεργατικούς σκοπούς εξυπηρετούν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Κι αν η πολιτική και στρατιωτική διοίκηση του ελασ και του εαμ (δηλαδή κατά κύριο λόγο η διοίκηση αυτού του κόμματος που γονάτισε και σούρθηκε κυριολεκτικά, αποδεικνυόμενο εγκληματικά ανεπαρκές μπροστά στη μεγαλοσύνη των ιστορικών ευθυνών που βρέθηκε να έχει αναλάβει) έκανε το σωστό, έστω την τελευταία στιγμή, τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του 1944, όταν ακόμα υπήρχε πραγματικό “κενό εξουσίας”...
Το έχουμε ξαναπεί (λόγια θα πείτε, εκ των υστέρων - πράγματι...): η κεντρική εξουσία δεν κερδίζεται με “διαπραγματεύσεις”, ειδικά όταν απέναντι σου έχεις ό,τι πιο άθλιο, αιμοβόρικο και δόλιο θα μπορούσες· και οφείλεις να το ξέρεις... Η μεταρρυθμιστική εξουσία και η αντιφασιστική δικαιοσύνη, το φθινόπωρο του ‘44, ήταν κυριολεκτικά, αυθεντικά και μαζικά “στις κάνες των όπλων” του ελασ. Και δεν έκανε αυτό που έπρεπε, επειδή η “Καζέρτα”, ο “Λίβανος”, και τα λοιπά...  Ποιός φρενάρει εξαιτίας τους, όταν είναι όχι προ των πυλών αλλά εντός; Ποιός κάνει τέτοια ιστορική ατιμία; Και τι περιμένει αν λιποψυχήσει, αν κάνει πίσω;
Τα υπόλοιπα; Τα πληρώνουμε ακόμα...
[ επιστροφή ]