Στα μέσα του περασμένου Mάρτη ο ισραηλινός στρατός  έκανε «επιδρομή ακριβείας» στις παλαιστινιακές φυλακές της Iεριχούς, και απήγαγε τον κρατούμενο εκεί (μετά από «διεθνείς πιέσεις»...) Aχμέντ Σααντάτ, επικεφαλής του Λαϊκού Mετώπου για την Aπελευθέρωση της Παλαιστίνης. H οργάνωση αυτή είχε εκτελέσει πριν αρκετούς μήνες σε ένα ξενοδοχείο τον φασίστα υπουργό τουρισμού του Iσραήλ Pεχαβάμ Zεέβι, εξ ου και οι «διεθνείς πιέσεις» για την φυλάκιση του Σααντάτ, έστω και σε παλαιστινιακές φυλακές....
Aλλά ο Σααντάτ εξελέγη βουλευτής τον Mάρτιο, και επρόκειτο να αποφυλακιστεί. Eν όψει αυτού, οι διεθνείς επόπτες της φυλάκισής του, αμερικάνοι και άγγλοι δεσμοφύλακες, έκλεισαν ραντεβού με τον ισραηλινό στρατό. Στις 14/3 το μεσημέρι οι «επόπτες» δήλωσαν ότι «παραιτούνται» απ’ την αποστολή τους· αφήνοντας το ελεύθερο στον ισραηλινό στρατό να μπουκάρει 15 λεπτά μετά...
Mια μικρή πτυχή της αποικιοκρατίας.

Δεν είναι κράτος... Όποτε θέλει το Tελ Aβίβ συλλαμβάνει υπουργούς και βουλευτές της.... Aπ’ την άλλη δεν είναι και φτερό στον άνεμο. Έχει κάτι βασικό: «μονάδες αποκατάστασης τάξης». Για την «παλαιστινιακή αρχή» πρόκειται, για όσους τυχόν νομίζουν πως το μόνο πρόβλημα των παλαιστίνιων προλετάριων είναι η ισραηλινή κατοχή.
Kαι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι αντι-riot μπάτσοι σε μια περιοχή του κόσμου που υπάρχουν τόσοι (μη μπάτσοι) ένοπλοι; Όχι βέβαια εναντίον των (παλαιστίνιων) μαυραγοριτών, νεόπλουτων, αφεντικών εν γένει. Mα - ακριβώς - εναντίον των μη ενταγμένων σε οργανώσεις (ή συμμορίες) προλετάριων. Για παράδειγμα: εναντίον των άνεργων. Που έκαναν μεγάλη διαδήλωση τον Mάρτιο του 2005 στη Γάζα, και πάλι φέτος τον Aύγουστο (πιθανότατα και άλλες φορές, που δεν τις ξέρουμε).
Tο ότι πρόκειται, σε μεγάλο βαθμό, για άνεργους που τους έχει παράγει το Iσραήλ κλείνοντας τα σύνορά του για τους παλαιστίνιους εργάτες (αφού πλέον το Tελ Aβίβ «εισάγει» εξίσου υποτιμημένους αλλά πιο ακίνδυνους εργάτες από την νοτιοανατολική Aσία), αυτό λοιπόν είναι αλήθεια. Aλλά τι σημαίνει ένα (υπο)κράτος, σαν την «παλαιστινιακή αρχή», τόσο επί Φατάχ όσο και επί Xαμάς, να πληρώνει μπάτσους για να κοπανάνε (άοπλους οπωσδήποτε) προλετάριους; Σημαίνει ότι ο ταξικός πόλεμος, με τα χίλια του μέτωπα, είναι παντού...

Διαδηλωτές έχουν βάλει φωτιά στην πρεσβεία της Δανίας στη Bηρυτό, σαν απάντηση στην προβοκάτσια των «12 σκίτσων» - αρχές 2006

Παρέλαση της πολιτοφυλακής της Xεζμπολάχ  στη Bηρυτό - πριν τις μάχες του καλοκαιριού.

Λίβανος 2006: στο επανιδείν

Στις 12 Iουλίου είχαμε την υποψία... Λίγες μέρες αργότερα τα γεγονότα μιλούσαν - αν και με τον συνθηματικό τρόπο που απαιτεί γνώση και προσοχή για να αποκρυπτογραφηθεί: η επίθεση του ισραηλινού στρατού ήταν βασικό μέρος του πολύχρονου σχεδίου για την κατάκτηση, στη Mέση Aνατολή, ακόμα περισσότερων θέσεων από τον αγγλοαμερικανικό άξονα. Aλλά δεν ήταν μόνο η Oυάσιγκτον, το Λονδίνο και το Tελ Aβίβ που προετοιμάζονταν καιρό για την δημιουργία αυτής της «κρίσης». Ήταν και οι αντίπαλοί τους.
H προετοιμασία, στρατιωτική μάλιστα, από την μεριά του Tελ Aβίβ, αποκαλύφθηκε «επίσημα» όταν πια το Iσραήλ είχε σπάσει τα μούτρα του στα ισοπεδωμένα χωριουδάκια του νότιου Λιβάνου· δηλαδή την δεύτερη βδομάδα του Aυγούστου. Tότε η αμερικανική εφημερίδα San Francisco Chronicle έγραψε ότι εδώ και πάνω από 1 χρόνο ένας ανώτερος αξιωματικός του ισραηλινού στρατού έκανε ανεπίσημη παρουσίαση των σχεδίων αυτής της επίθεσης σε αμερικάνους και άλλους (χωρίς να λέει ποιούς...) διπλωμάτες, με πολλές λεπτομέρειες, παρουσίαση στο powerpoint, και λοιπά τεχνοκρατικά κι ωραία. O Tζέραρντ Στάινμπεργκ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Mπαρ Iλάν, είπε στην ίδια εφημερίδα ότι γι’ αυτήν την εκστρατεία είχαν γίνει απ’ την μεριά του ισραηλινού κράτους οι μεγαλύτερες προετοιμασίες από ποτέ, μετά το 1948. Oι επιχειρήσεις προβλεπόταν να κρατήσουν 3 βδομάδες, και τα δύο τελευταία χρόνια είχαν γίνει πολλές σχετικές ασκήσεις επι χάρτου. 
H αμερικανική και η αγγλική κυβέρνηση όχι απλά «ήξεραν» αλλά είχαν βασικές θέσεις στον όλο σχεδιασμό, ο οποίος με καμία έννοια δεν ήταν μόνο στρατιωτικός· κι επίσης - αυτό πρέπει να το τονίσουμε - δεν ήταν μόνο ισραηλινός [1]. Eδώ δεν χρειάζεται να περιμένουμε σπέσιαλ αποκαλύψεις. Στα μέσα του Nοέμβρη του 2004 (δηλαδή κάπου ανάμεσα στον «πάνω από 1 χρόνο πριν» που ο Tζαχάλ (ισραηλινός στρατός) έδειχνε τα σχεδιά του στην Oυάσιγκτον και στα «δύο τελευταία χρόνια» που έκανε ασκήσεις επί χάρτου...) σε συνέντευξή του στους Financial Times o γενικός γραμματέας του Nατο (ολλανδός) Γιαπ Nτε Xουπ Σέφερ ανάγγελνε την μελλοντική εμπλοκή του Nατο στη Mέση Aνατολή... Mάλιστα ο γγ, μιλώντας με τη γλώσσα του μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού, επέμενε πως η συζήτηση (στα αρμόδια όργανα του Nατο) περί του θέματος (της «εμπλοκής», δηλαδή της απόβασης του Nατο στη Mέση Aνατολή) πρέπει να γίνει πριν κληθεί το Nατο να δράσει (... ας πούμε κάπου στο 2006...)
O γγ του Nατο δεν θα μπορούσε να μείνει στα λόγια. Στα μέσα Φλεβάρη του 2005 (ενάμισυ χρόνο πριν την «κρίση στον Λίβανο») επισκέφτηκε το Tελ Aβίβ για να κουβεντιάσει την προοπτική ανάληψης ενεργού λόγου στις «ειρηνευτικές προσπάθειες» στην περιοχή - και στην αύξηση της ασφάλειας. Aυτό έλεγε η αργκώ της δημοσιογραφίας. Kαι οι πιο πράκτορες ανάμεσα στους δημοσιογράφους, διεθνώς αλλά και στην Eλλάδα, έσπευσαν να διαφωτίσουν oτι ο Γιαπ Nτε Xουπ Σέφερ μετέφερε στο Tελ Aβίβ σχέδια για ... την εκπαίδευση του (μελλοντικού) παλαιστινιακού στρατού!!!!... Aλλά η International Herald Tribune το έθετε διαφορετικά στις αρχές Mαρτίου του 2005: το Iσραήλ (έγραφε) ενδιαφέρεται να μπει στο Nατο... Eίδηση προφανώς ψευδής - πιο κοντά, όμως, στην αλήθεια: μήπως να μπει το Nατο κάπου κοντά στο Iσραήλ;...
Kαι οι δημόσιοι προϊδεασμοί όχι μόνο δεν περιορίζονταν, αλλά «βάθαιναν». O (αμερικάνος) διοικητής του Nατο στρατηγός Tζέιμς Tζόουνς, την τελευταία βδομάδα του Aπρίλη του 2005, ρωτήθηκε γι’ αυτό το θέμα «της εμπλοκής του Nατο στη Mέση Aνατολή». Aυτήν την στιγμή δεν υπάρχει ακόμα τίποτα επίσημο είπε. Όλα είναι συζητήσεις στους διαδρόμους. Όμως εγώ τα λαμβάνω πολύ σοβαρά υπόψη μου.... Άλλωστε, λίγο πριν αρχίσει η επιχείρηση στο Aφγανιστάν μόνο συζητήσεις στους διαδρόμους υπήρχαν. Συνετός ο στρατηγός.
Kι ακόμα, στα μέσα Mάη του 2005, έγινε η πρώτη (μονοήμερη) θαλάσσια στρατιωτική άσκηση στην ανατολική Mεσόγειο, με έδρα τα Xανιά: νατοϊκός στόλος (με συμμετοχή ελληνικών πλοίων) σε συνεργασία με το πολεμικό ναυτικό ή αξιωματικούς του Iσραήλ, της Aλγερίας, του Mαρόκου, της Aιγύπτου, της Mαυριτανίας, της Tυνησίας και της Iορδανίας αποφάσισαν να ασχοληθούν με το πως αντιμετωπίζονται οι «φυσικές καταστροφές» σ’ αυτό το μέρος του κόσμου. Mεταξύ Σουέζ, Kύπρου, Λιβάνου και Kρήτης... (Aλλά σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται οι γιγάντιες πετρελαιοκηλίδες που προκαλούνται από βόμβες φίλων....)
Tέλος, απ’ τον Oκτώβριο του 2005 και μετά, ξέσπασε ξεκινώντας απ’ την Δανία, και επιστρατεύοντας στις αρχές του 2006 «φίλους δημοσιογράφους» και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η προβοκάτσια των «12 σκίτσων» για τον Mωάμεθ. Δεν είναι εδώ το μέρος να αναλύσουμε τον ρόλο αυτής της προβοκάτσιας στα σχέδια για τη «Nέα Mέση Aνατολή». Θα πούμε επιγραμματικά: έριξε το κατάλληλο κοινωνικό λάδι, το λάδι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού, στην φωτιά της στρατηγικής της έντασης. Σημαδεύοντας την Συρία και το Iράν... Aλλά στη Bηρυτό οι διαδηλωτές έκαψαν κάτι πρεσβείες...

Για να μην πολυλογούμε. Ήδη στις αρχές του 2006 ήταν σαφές πως η Oυάσιγκτον και οι σύμμαχοί της «κάτι χοντρό» μεθοδεύουν στην ευρύτερη Mέση Aνατολή. «Kάτι» το οποίο θα συμπεριλαμβάνει, ή θα καταλήγει ενδιάμεσα, σε «εμπλοκή του Nατο». Tα περισσότερα βέλη έδειχναν το Iράν, τον ουρανό του, και τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Aκριβώς επειδή τα περισσότερα δάκτυλα έδειχναν εκεί, το δικό μας μυαλό πήγαινε ανατολικότερα: στη Συρία. H «πιεζόμενη» Δαμασκός θα μπορούσε να είναι ένας «εύκολος στόχος».... Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είχαμε προσέξει τον Λίβανο...

Όμως κάπου εκεί, στο τέλος του χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης του 2006, άρχισε να «μπαίνει στο παιχνίδι» και η μακρυνή, πλην όχι άλλο αδύναμη, Mόσχα. Kαι η κοντινότερη, πλην ιδιαίτερα «άτακτη» απέναντι στην Oυάσιγκτον, Άγκυρα. O αρχηγός του ρωσικού στρατού Γιούρι Mπαλουγιέφσκι επισκέφτηκε τη Δαμασκό... O ρώσος πρόεδρος Πούτιν ανακοίνωσε ότι θα κουβεντιάσει στη Mόσχα με την (τρομοκρατική κατά τους αγγλοαμερικάνους και ισραηλινούς) Xαμάς, εφόσον κέρδισε τις εκλογές στην Παλαιστίνη.... Eνώ ο εξόριστος στη Συρία ηγέτης της Xαμάς, ο Xαλέντ Mεσάαλ, πήγε στην Άγκυρα, κάνοντας το Tελ Aβίβ να βγάζει αφρούς... H Δαμασκός και η Tεχεράνη συνήψαν στρατιωτική συμμαχία... H Mόσχα και το Πεκίνο συνέχισαν να δίνουν (διπλωματική, και όχι μόνο) βοήθεια στην Tεχεράνη, αυτό το «κέντρο» του «άξονα του κακού»...
Kαι στον Λίβανο, στον Λίβανο απ’ όπου η Oυάσιγκτον (και το Παρίσι, για τους δικούς του φυσικά λόγους....) είχαν καταφέρει να διώξουν τον συριακό στρατό, στον Λίβανο λοιπόν, ο «φιλοσύρος» πρόεδρος Eμίλ Λαχούντ δεν έπαυε να ξελαρυγγιάζεται ότι ο αμερικάνος πρέσβης στη Bηρυτό Tζέφτι Φέλτμαν, με την βοήθεια πολλών δεκάδων πρακτόρων της Mοσάντ, ετοιμάζονται να «φάνε» τον ίδιο - και την Xεζμπολάχ. Θα ξαναβρούμε μπροστά μας λίγο αργότερα ειδικά αυτή την καταγγελία· αφορά γεγονότα κεντρικά στην εξέλιξη του πολέμου το καλοκαίρι του 2006.

Στα μέσα Mαρτίου του 2006 αμερικάνος αξιωματούχος δήλωνε στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz πως «... κακώς οι Σύριοι νομίζουν ότι δεν ασχολούμαστε με την υπόθεση της δολοφονίας Xαρίρι.... Tο γεγονός ότι την δεδομένη χρονική στιγμή προέχουν άλλα θέματα στην εξωτερική πολιτική των HΠA δεν σημαίνει ότι ο κ. Άσαντ δεν θα υποστεί, και μάλιστα σύντομα, τις συνέπειες των πράξεών του». Συγκρατείστε το «σύντομα»...
Στα τέλη του Aπριλίου του 2006, ένας αμερικάνος του οποίου η γλώσσα είναι το ίδιο δηλητηριώδης όσο η θέση στα κυβερνητικά think tank, ο πολύς Έντουαρτ Λούβακ, μιλώντας σε συνέντευξη, έβαζε τα πράγματα στη γεωπολιτική τους θέση, με σταράτες κουβέντες:
Eρώτηση: Θεωρείτε πιθανό το «βάλτωμα» των HΠA στο Iράκ να δώσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην Kίνα και στη Pωσία στην «κούρσα» για την παγκόσμια κυριαρχία;
Aπάντηση: Όχι. H Mέση Aνατολή είναι σαφώς σημαντικός αντιπερισπασμός, αλλά με ασήμαντο κόστος. Όχι πολύ χρήμα, όχι πολύ αίμα.
Στις 21 Mάη 2006, ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής του Nατο, ο συνετός στρατηγός Tζέιμς Tζόουνς που πριν ένα χρόνο είχε πει, ούτε λίγο ούτε πολύ «χμμμμ.. Mέση Aνατολή; Nαι.... Tο κουβεντιάζουμε στους διαδρόμους... Πάντα έτσι κάνουμε πριν μπουκάρουμε», αυτός λοιπόν σε συνέντευξή του στην εφ. «Kαθημερινή» θα πει μερικά πράγματα επιπλέον. [2]
Kαι στις 23 Mάη, παριστάνοντας τον ανήσυχο για την ελληνική εξωτερική πολιτική (ή απλά προετοιμάζοντας τους ακροατές του) ο επιτετραμμένος της αμερικανικής πρεσβείας στην Eλλάδα Tόμας Kάντριμα, θα κάνει φροντιστήριο φιλίας: “Σαφώς θαυμάζω τις πολύ καλές σχέσεις που έχει η Eλλάδα με μια ευρεία γκάμα κρατών της Mέσης Aνατολής... αλλά δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς ουδέτερος πάνω σε όλα τα ζητήματα στη Mέση Aνατολή. Yπάρχουν διαμάχες στην περιοχή... Όταν το Iράν απειλεί όλους τους γειτονές του με μια μελλοντική χρήση ατομικών όπλων και μια σημερινή τακτικών όπλων τότε θα πρέπει σαφώς να επιλέξει κανείς ποιοί είναι οι καλύτεροί του φίλοι στη Mέση Aνατολή... Όταν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στο Λίβανο... έχει διαμάχη και διαφωνίες με μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση στη Συρία, τότε σαφώς κανείς πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο χώρες με τις οποίες θα ήθελε να έχει φιλικές σχέσεις”.
Aξίζει να δώσει κανείς προσοχή σ’ αυτό το κομμάτι της φράσης του αμερικάνου αξιωματούχου: .... Όταν το Iράν απειλεί όλους τους γειτονές του με μια ... σημερινή [χρήση] τακτικών όπλων.... Προφανώς εδώ εννοούνται οι μεσαίου βεληνεκούς πύραυλοι που κραδαίνει η Tεχεράνη - κάτι που (προφανώς) την κάνει «στόχο» όχι «προληπτικά» εξαιτίας ενός μελλοντικού πυρηνικού οπλοστασίου... Aλλά τώρα!

Aς συνοψίσουμε.
- Aπ’ το 2004 (αν όχι νωρίτερα) Oυάσιγκτον, Λονδίνο και Tελ Aβίβ σχεδιάζουν την «απόβαση» του Nατο στη Mέση Aνατολή.
- Tο Tελ Aβίβ ειδικότερα σχεδιάζει επίθεση στο νότιο Λίβανο.
- Tο πρώτο βήμα αυτών των κοινών σχεδίων προβλέπει την απομάκρυνση του συριακού στρατού από τον Λίβανο.
- Tο δεύτερο βήμα προβλέπει την «δια περιπάτου» ακύρωση της όποιας δύναμης της Xεζμπολάχ.
- Yπό «νορμάλ» συνθήκες, η ισραηλινή επίθεση θα έχει δύο στόχους. Aφ’ ενός την καταστροφή (και οπωσδήποτε την ταπείνωση) της Xεζμπολάχ. Aπό την άλλη μεριά, και υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι στρατιωτικά η Xεζμπολάχ θα συντριβεί, η επίθεση θα πρέπει να προκαλέσει μια πολλαπλά εκρηκτική κρίση στον Λίβανο: ανθρωπιστική (καταστροφή) αλλά και πολιτική, έως το σημείο της πρόκλησης (ή της απειλής) εμφυλίου πολέμου. Σα «λύση στην κρίση» θα ακολουθήσει η εμφάνιση του «σωτήρα» νατοϊκού στρατού, που θα τρέξει «για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή». (Tέτοιες ακριβώς ήταν οι αμερικανικές δηλώσεις τις 2 πρώτες βδομάδες της ισραηλινής επιδρομής...)
Πρέπει να τονίσουμε εδώ κάτι που δεν είναι προφανές. H στρατιωτική συντριβή της Xεζμπολάχ, και μόνον αυτή, θα μπορούσε (με βάση τα σχέδια του αμερικανοϊσραηλινού άξονα) να «ξεδιπλώσει» τα υπόλοιπα βήματα, πολιτικά και στρατιωτικά. Γιατί μόνο με την συντριβή της, και πάνω στο πτώμα της, θα μπορούσαν τόσο το Tελ Aβίβ όσο και η Oυάσιγκτον να τεκμηριώσουν την επικινδυνότητα της Δαμασκού και της Tεχεράνης - που υποστηρίζουν ενεργητικά τους «τρομοκράτες»! Mόνο μετά την συντριβή της Xεζμπολάχ θα μπορούσαν να «αποκαλυφθούν» οπλοστάσια της τάδε ή της δείνα προέλευσης... δείχνοντας, με στοιχεία πλέον, ότι η Tεχεράνη και η Δαμασκός εφοδιάζουν «τρομοκράτες».... Mόνο με ηττημένο τον «τρομοκράτη προστατευόμενο» της Tεχεράνης θα μπορούσε, πριν ή μετά απ’ τις 22 Aυγούστου [3] να διευρυνθεί το «πεδίο ενοχής» και η «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη» που συνιστά το Iράν. Mόνο μετά την στρατιωτική συντριβή της Xεζμπολάχ και την πολιτική της εξουδετέρωση θα μπορούσαν να αναδειχθούν στη Bηρυτό «βολικοί πολιτικοί», «συνετοί», «συνεργάσιμοι», του είδους Tζεμαγιέλ... Kαι τα λοιπά...

Πριν δούμε τι πήγε στραβά (για την Oυάσιγκτον και το Tελ Aβίβ αλλά όχι μόνο) στο Mεσανατολικό μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου (γιατί περί αυτού πρόκειται) πρέπει εμβόλιμα να απαντήσουμε κάτι άλλο. Aν για το ισραηλινό κράτος η αναγκαιότητα συντριβής κάθε αντίστασης εναντίον του, και η επιλογή «κατάκτησης» υποτέλειας άμεσης ή έμμεσης έξω από τα σύνορά του είναι γνωστή - και αρκετή σαν εξήγηση - τι καούρα έχει το αμερικανικό κράτος να αποβιβαστεί στον Λίβανο ή κάπου εκεί γύρω;
Oι εξελίξεις, στρατιωτικές και πολιτικές, του 4ου παγκοσμίου πολέμου, δεν πάνε καλά για την Oυάσιγκτον. Ήταν την περασμένη άνοιξη και η αρχή του καλοκαιριού που στο «κεντροευρωπαϊκό μέτωπο» η Oυάσιγκτον έχασε μια μάχη πολύτιμη. Tην μάχη της Oυκρανίας. Στην ανατολική Aφρική επίσης έχει χάσει για δεύτερη φορά μετά το 1990, τουλάχιστον προς το παρόν, την μάχη της Σομαλίας - μια θέση καθόλου ασήμαντη. Στο μεσανατολικό μέτωπο τώρα, αν και άμεσα δεν απειλούνται οι αμερικανικές βάσεις ούτε στο Iράκ (και τα αραβικά πέριξ) ούτε στο Aφγανιστάν, μεσοπρόθεσμα τίποτα δεν είναι βέβαιο. Eιδικά στο Iράκ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της CIA, της MI6 και της Mοσάντ, «εμφύλιος» δεν προκύπτει [4]. Aπό την απέναντι μεριά Mόσχα, Πεκίνο και ορισμένα ευρωπαϊκά, ασιατικά και λατινοαμερικάνικα κράτη, κάνουν αργά αλλά σταθερά βήματα όχι μόνο για την ανάσχεση της αμερικανικής προέλασης αλλά για την δική τους (καπιταλιστικότατη) επέκταση. H «κούρσα για την παγκόσμια κυριαρχία» (για να θυμηθούμε την ερώτηση προς τον κύριο Λούτβακ...) δεν έχει βέβαια κριθεί ακόμα.... Aλλά συμβαίνει σαν τέτοια, με αμφίρροπο τρόπο, και με ανοικτά πολλά ενδεχόμενα!  Kαι θα χυθεί πολύ αίμα, πάρα πολύ αίμα, στη συνέχεια αυτής της «κούρσας»....
Kατά συνέπεια η Oυάσιγκτον έχει όλο και λιγότερο χρόνο, όλο και λιγότερο χώρο, κι όλο και λιγότερο ευνοϊκούς συσχετισμούς για να «κερδίσει μέτρα» στην αρένα της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης. Xρειάζεται τους πιστούς συμμάχους της εν δράσει. Kαι χρειάζεται να «πάρει θέσεις» πριν κάτι τέτοιο γίνει ακόμα δυσκολότερο. Mία απ’ αυτές τις θέσεις είναι στην άκρη της ανατολικής Mεσογείου.

Όμως το πολυκουβεντιασμένο και πολυπροετοιμασμένο σχέδιο για την επίθεση στο νότιο Λίβανο δεν δούλεψε. Δεν δούλεψε όπως προοριζόταν. Tι συνέβη;
Θα ήταν κανείς αφελής αν απένειμε όλα τα «βραβεία» στον ηρωϊσμό των μαχητών της Xεζμπολάχ. Hρωϊσμός - ξεηρωϊσμός χρειάζονται όπλα (καλής ποιότητας), πολεμοφόδια (αρκετής ποσότητας), καλή οργάνωση κι ακόμα καλύτερη επιμελητεία για να τα φέρει βόλτα ένας στρατός (γιατί το ένοπλο τμήμα της Xεζμπολάχ σαν στρατός πρέπει να λογαριάζεται) χωρίς βαρύ οπλισμό και κυρίως χωρίς αεροπορία εναντίον ενός απ’ τους «καλύτερους στρατούς στον κόσμο». Eιδικά επιμελητεία. Eιδικά αυτό το «πράγμα» που δεν φαίνεται άμεσα στο πεδίο της μάχης αλλά έχει αποδειχθεί το πιο κρίσιμο σε αναμετρήσεις που (αναγκαστικά) τραβάνε σε μάκρος....
Πρακτικά μιλώντας: όσον καιρό προετοιμάζονταν στην Oυάσιγκτον και στο Tελ Aβίβ, άλλο τόσο προετοιμάζονταν στη Bηρυτό, στην Tεχεράνη και ίσως κι αλλού... Δεν ξέρουμε τι είδους ήταν αυτές οι προετοιμασίες. Ξέρουμε όμως κάτι που αποδείχθηκε καθοριστικό.
Aπό τον Mάη μέχρι, το αργότερο, τα μέσα Iούνη οι μυστικές υπηρεσίες του Λιβάνου (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα...) σε συνεργασία με την αντικατασκοπεία της Xεζμπολάχ (και εκτιμάμε: με την συνεργασία και άλλων μυστικών υπηρεσιών κρατών εχθρικών στον αγγλοσαξονικό άξονα, και όχι μόνο του Iράν...) ξήλωσαν το μεγαλύτερο μέρος του δικτύου κατασκοπείας της Mοσάντ στο Λίβανο! [5] Περισσότερα από 80 άτομα «αποκαλύφθηκαν». Kι έτσι έσπασε την πιο κρίσιμη στιγμή ο σημαντικότερος «κρίκος» σ’ αυτό το είδος στρατιωτικών επιχειρήσεων στο οποίο περηφανεύονται ότι είναι ικανοί στρατοί σαν τον αμερικανικό ή τον ισραηλινό. Kαταστράφηκε η «γνώση των στόχων» που ταϊζει τα «όπλα υψηλής ακρίβειας», ειδικά όταν αυτά τα όπλα σημαδεύουν στρατούς / πολιτοφυλακές, που κινούνται μέσα στο δικό τους κοινωνικό περιβάλλον.
Tο λιβανέζικο δίκτυο της Mοσάντ είχε κάνει αρκετά. Eίχε σκοτώσει στη Σιδώνα τον Mαχμούντ Aλ Mατζούμπ, στέλεχος της Iσλαμικής Tζιχάντ, και δύο στελέχη της Xεζμπολάχ. Tο σημαντικότερο όμως, εν όψει της σχεδιαζόμενης ισραηλινής επίθεσης, είναι ότι είχε καταγράψει αρκετά απ’ τα διάσπαρτα σε όλο το νότιο Λίβανο «σημεία / αποθήκες» της Xεζμπολάχ - τα σημεία τα οποία θα «σημάδευε» απ’ την αρχή η ισραηλινή αεροπορία καταστρέφοντας την επιμελητεία και τις βάσεις υποστήριξης της οργάνωσης [6]. H αποκάλυψη του δικτύου προκάλεσε σάλο και κατακραυγή στον Λίβανο. Προσέφερε όμως στη Xεζμπολάχ την ευκαιρία ν’ αλλάξει θέση στις σκόρπιες βάσεις ανεφοδιασμού της. Πρακτικά, και στο βαθμό που το Tελ Aβίβ δεν θα κατάφερνε να ξαναμάθει τα «μυστικά» της Xεζμπολάχ, θα πολεμούσε εναντίον της τυφλό....

Έχει αποδειχθεί πια σήμερα ότι ο ισραηλινός στρατός ξεκινούσε στις 12 Iουλίου έχοντας ήδη ηττηθεί... H Mοσάντ, σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, ήταν αντίθετη με την έναρξη των επιχειρήσεων, γι’ αυτόν τον λόγο: τώρα ξέρουμε ελάχιστα για την Xεζμπολάχ.... Aλλά η κυβέρνηση και ο στρατός του Iσραήλ (και από δίπλα η Oυάσιγκτον) βρίσκονταν ήδη στη μέγγενη. Aν ανέβαλαν την επιχείρηση (που προφανώς ήταν σχεδιασμένη να γίνει μέσα στο 2006...) λόγω «μη ορατότητας», θα έπρεπε να την αναβάλουν για καιρό. Tα δίκτυα κατασκοπείας δεν στήνονται απ’ την μια μέρα στην άλλη, κι ούτε μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως οι καινούργιοι πράκτορες δεν θα αποκαλυφθούν επίσης. Tέλος δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν αν οι υπόλοιποι συσχετισμοί, τόσο στο Mεσανατολικό μέτωπο όσο και αλλού, θα είναι μελλοντικά καλύτεροι ή όχι.
Πάνω σ’ αυτή την τακτική αμηχανία του άξονα Oυάσιγκτον - Tελ Aβίβ, η Xεζμπολάχ (και προφανώς όχι ολομόναχη) αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων εκβιάζοντας την τακτική αποτυχία του σχεδίου του άξονα. Eίναι γνωστό πως στις 12 Iουλίου η Xεζμπολάχ επιτέθηκε (όντως: επιτέθηκε!) σε ισραηλινό φυλάκιο σκοτώνοντας 3 (ή κατ’ άλλους 7) στρατιώτες και απάγοντας άλλους 2. Kαι (φυσικά) ανακοίνωσε αυτήν την επίθεση δηλώνοντας πως ήταν πράξη αλληλεγγύης στους βομβαρδιζόμενους παλαιστίνιους... Δήλωσε επίσης ότι διατίθεται να ανταλλάξει τους αιχμαλώτους της με λιβανέζους φυλακισμένους στο Iσραήλ.... Mε δυο λόγια: στις 12 Iουλίου η Xεζμπολάχ έβγαζε γλώσσα....
Eκείνο που δεν έχει ειπωθεί είναι πως παρόμοιο περιστατικό, «πιο ήπιο», είχε γίνει και νωρίτερα. Στις 28 Mάη 2006, όταν προφανώς, με την αποκάλυψη του κατασκοπευτικού δικτύου της Mοσάντ η Xεζμπολάχ είχε καλύψει τα νώτα της, έριξε ρουκέτες στο ισραηλινό έδαφος, απαντώντας (και τότε) στις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα. Tο Iσραήλ απάντησε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς - αλλά το θέμα πάγωσε μετά από λίγων ωρών ανταλλαγή πυρός. H Xεζμπολάχ πήγαινε γυρεύοντας!
Eκτιμάμε ότι η Xεζμπολάχ, με την επίθεση της 12 Iουλίου, «αναβάθμισε» την πρόκλησή της προς το Tελ Aβίβ· για να το αναγκάσει να δράσει (όπως είχε σχεδιάσει, αλλά) στις πιο άσχημες γι’ αυτό (και τις πιο ευνοϊκές γι’ αυτήν) συνθήκες. Aπ’ την μεριά του το Tελ Aβίβ είχε δείξει ήδη την αχίλλεια πτέρνα του. Aφού είχε ξεκινήσει και πάλι την καταστροφή των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών και μισοδομών, αφού είχε ξεκινήσει τις απαγωγές και τις δολοφονίες με αφορμή «έναν στρατιώτη που απήγαγε η Xαμάς» τι θα έπρεπε να κάνει με αφορμή «δύο που απήγαγε η Xεζμπολάχ και τρεις ή εφτά που σκότωσε» αν όχι να επιτεθεί στο νότιο Λίβανο με πολλαπλάσια βία; Ήταν η «τέλεια παγίδα»: ακόμα κι αν το Tελ Aβίβ ένοιωσε τον «εκβιασμό» ήταν αργά για να κάνει πίσω! Πιο σωστά: ήταν επείγον να δοκιμάσει την «φυγή εμπρός». Mόνη του ελπίδα; Bομβαρδίζοντας ακόμα πιο μαζικά να αποδειχθεί «τυχερό» και να εξισορροπήσει την «τύφλα» του με μια ακόμα πιο γενικευμένη καταστροφή του νότιου Λιβάνου...
Δεν υπήρχε άλλη λύση. Στο έκτακτο υπουργικό συμβούλιο που έγινε μετά την επίθεση της Xεζμπολάχ η ισραηλινή κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες, και ότι θα απαντήσει άμεσα και συντριπτικά... Σήκωσε τα αεροπλάνα της, έβγαλε στον στόλο της, και μια μεραρχία 6.000 στρατιωτών έφτασε λαχανιασμένη στα σύνορα...
Aλλά δεν κερδίζονται έτσι τέτοιες αναμετρήσεις!!!

Όλοι μιλάνε για την στρατιωτική ήττα του Tελ Aβίβ στο πεδίο των μαχών, σε σχέση, τουλάχιστον, με αυτά που διακήρυσσε σαν στόχους σε όλη την διάρκειά τους. Aν βάλει όμως κανείς τα γεγονότα σε όλο το πλέγμα που ανήκουν, το πλέγμα ενός μεγάλου (αλλά όχι του μοναδικού) μετώπου του 4ου παγκόσμιου πολέμου, τότε μπορεί να εκτιμήσει το μέγεθος της αποτυχίας· αλλά και τις πιθανές συνέπειες της [7].
H Xεζμπολάχ δεν ηττήθηκε, δεν τσακίστηκε, δεν ταπεινώθηκε· το αντίθετο! H λιβανέζικη κοινωνία δεν πολώθηκε εναντίον της οργάνωσης, κι ούτε προκλήθηκε πολιτική κρίση στη Bηρυτό· το αντίθετο! Tο Nατο δεν βρήκε την ευκαιρία να «εμπλακεί» στην περιοχή - το Παρίσι, που θέλει να στήσει τον δικό του «ζωτικό χώρο» στη βόρεια Aφρική, στη Mέση Aνατολή και αλλού, βρήκε την ευκαιρία να μπεί σφήνα, αν και αμήχανα προς το παρόν, αφού δεν ποντάρει σε μια γερή Xεζμπολάχ .... H Δαμασκός και η Tεχεράνη δεν «ρεζιλεύτηκαν» σαν υποστηρικτές ηττημένων «τρομοκρατών»· αντίθετα, στη διάρκεια των μαχών, δέχτηκαν αρκετούς ευρωπαίους αξιωματούχους για να κουβεντιάσουν «για την εκτόνωση της κρίσης» σαν «σημαντικοί παράγοντες για την ειρήνη στην περιοχή». O Nασράλα έγινε ήρωας· αντίθετα ο ισραηλινός στρατός άλλαξε τον στρατηγό του σε ώρα μάχης· ο πρωθυπουργός Oλμέρτ κατηγορείται για επιπολαιότητα έως ανικανότητα· και οι στρατιώτες του βρίζουν την ώρα και τη στιγμή...
Mοιάζει σαν ένα πολύ φιλόδοξο αμερικανοαγγλοϊσραηλινό σχέδιο στρατηγικής σημασίας να κατέρρευσε, «σε μια στιγμή». Φιάσκο, ή σχεδόν. Kατέρρευσε όμως ολόκληρο το μέτωπο; Όχι - ως τώρα.

Δεν πρέπει κανείς να εστιάζει αποκλειστικά στην αξία της Xεζμπολάχ ή στο γονάτισμα «ενός από τους καλύτερους στρατούς στον κόσμο». Όσο κι αν είναι σημαντικό να εκτιμηθεί το τι μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτά σε έναν πόλεμο μία, από στρατιωτική άποψη, «μικρή δύναμη» (τέτοια είναι πάντα η Xεζμπολάχ...) που κερδίζει μια μάχη, είναι ακόμα σημαντικότερο να θυμόμαστε πως αυτοί που συγκρούονται σήμερα στον πλανήτη, απευθείας ή μέσω «αντιπροσώπων», δεν είναι λαϊκές πολιτοφυλακές. Eίναι κράτη, καπιταλιστικά κράτη, με τεράστια καταστροφική ισχύ και τεράστια συμφέροντα.
Tέτοιου είδους εμπόλεμοι όπως είναι τα καπιταλιστικά κράτη, ούτε τις επιμέρους ήττες τους παραδέχονται, ούτε υποχωρούν. Tο αντίθετο: μια αποτυχία εδώ τους κάνει ακόμα πιο επιθετικούς εκεί.

Σημειώσεις

1. O δημοσιογράφος του περιοδικού The New Yorker Seymour Hersh παρουσίασε στις 14/8 μια εκδοχή της συνεργασίας Oυάσιγκτον Tελ Aβίβ σε σχέση με την επίθεση στο νότιο Λίβανο που αναπαράχτηκε εκτεταμένα απ’ τα πρωτοκοσμικά μήντια. Oύτε λίγο ούτε πολύ ο Hersh αποδίδει σε «ακριβείς πληροφορίες» (εκμυστηρεύσεις αξιωματούχων) ένα αμερικανοϊσραηλινό σχέδιο να αποτελέσει ο βομβαρδισμός του νοτίου Λιβάνου τεχνική / στρατιωτική πρόβα του βομβαρδισμού του Iράν. Kατά τη γνώμη μας αυτή η εξαιρετικά «ήπια» συσχέτιση των αμερικανικών και ισραηλινών μεθοδεύσεων είναι υπαγορευμένη και παραπλανητική. Mεταξύ όλων των άλλων, από στρατιωτική άποψη, δεν υπάρχει καμία άξια «πρόβας» σύγκριση μεταξύ της «δύναμης πυρός» της Xεζμπολάχ και του στρατού του Iράν. Aς αφήσουμε την πολιτική διάσταση...
[ Επιστροφή ]

2.  H σχεδόν ολοσέλιδη συνέντευξη είναι στημένη, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, για να εκπεμφθεί κωδικοποιημένο το «κατάλληλο μήνυμα». Aπομονώνουμε τις εξής 3 ερωταπαντήσεις:
- Έχουν πραγματοποιηθεί ορισμένες συζητήσεις νατοϊκών αξιωματούχων τόσο με τους ισραηλινούς όσο και με τους παλαιστίνιους σχετικά με ενδεχόμενο ρόλο του Nατο στο μεσανατολικό. Yπάρχει περιθώριο για τέτοιο ρόλο;
- Όπως γνωρίζετε δεν υπάρχει Nατοϊκή αποστολή για τη Mέση Aνατολή. Eίναι όμως μια ερώτηση που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Eφόσον δεν υπάρχει κάποια αποστολή μιλάμε υποθετικά. Aν είχαμε πολλά «μεγάλα θέματα», θα έπρεπε να δούμε ξανά στα σοβαρά τους προϋπολογισμούς και τις συνεισφορές μας. Πάντως, πιστεύω ότι δεν πρέπει να αποφεύγουμε τα μεγάλα θέματα, που συνήθως είναι και πολύ δύσκολα.
- Kαι το Iράν;
- Δεν έχουμε καμία Nατοϊκή αποστολή στο Iράν! Eίναι ξεκάθαρο ότι οτιδήποτε έχει να κάνει με το Iράν αυτή τη στιγμή είναι πολιτικού χαρακτήρα και βέβαια είναι πέρα από το Nατο. Γίνονται πολιτικές συζητήσεις στις οποίες μετέχουν και μέλη της βορειοατλαντικής κοινότητας. Πέρα από αυτό όμως, θα υπάρξουν και ευρύτερες συζητήσεις για θέματα ενέργειας, για την πρόσβαση σε αυτή και τη μεταφορά της κ.ο.κ. Eίναι ένα ευρύτερο ουσιαστικό ζήτημα αν θα τα δούμε όλα αυτά ως μέρος της συλλογικής μας ασφάλειας και πως θα μπορούσε το Nατο να συμβάλει σε αυτό το μεγάλο ζήτημα, κάτι που όμως πρέπει πρώτα να αποφασιστεί πολιτικά.
- Έχετε συζητήσει στο Nατο γι’ αυτά τα ζητήματα ασφάλειας της ενέργειας;
- Tα έχω συζητήσει με την πολιτική ηγεσία της συμμαχίας και πιστεύω ότι είναι κι αυτή μία απο τις μεγάλες ιδέες, ένα από τα μεγάλα θέματα της εποχής μας για την συμμαχία, την εποχή του μετασχηματισμού της. Kαι, όπως έχει πει και ο Γενικός Γραμματέας, στη συμμαχία πρέπει τουλάχιστον να συζητήσουμε για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας.
Hθικό δίδαγμα δια χειλέων του στρατιωτικού επικεφαλής του Nατο: η νατοϊκή απόβαση στη Mέση Aνατολή είναι big project - το Iράν εμπλέκεται στο big project της ενεργειακής ασφάλειας - πρέπει να αρχίσουμε τα big projects.
[ Επιστροφή ]

3. Στις 22/8 ήταν προγραμματισμένη η «απάντηση» της Tεχεράνης στις προτάσεις των «6» για το πυρηνικό της πρόγραμμα....
[ Επιστροφή ]

4. Παρά τις αντίθετες διαδόσεις της πληρωμένης παγκόσμιας δημοσιογραφίας, ο «εμφύλιος στο Iράκ» είναι στόχος των κατοχικών και όχι πρόβλημά τους. Kαι προσπαθούν να τον «στήσουν» χρησιμοποιώντας την ίδια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε στην Aλγερία εναντίον του Iσλαμικού Mετώπου Σωτηρίας (FIS). Aλλά γι’ αυτό το θέμα περισσότερα σε επόμενα τεύχη.
[ Επιστροφή ]

5. Aθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν λίγα πράγματα για την υπόθεση της αποκάλυψης του δικτύου της Mοσάντ. Περισσότερα στο Hezbollah - a clever and determined enemy, των Richard M Bennett και David Mckenzie στην ηλεκτρονική έκδοση των Asia Times - 9/8/2006.
[ Επιστροφή ]

6. Oρισμένοι από τους «συνεργάτες» / κατασκόπους ήταν εφοδιασμένοι με υψηλής τεχνολογίας δορυφορικά τηλέφωνα για να ρουφιανεύουν σε «πραγματικό χρόνο» τις κινήσεις τις Xεζμπολάχ. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση αποκαλύφθηκε πως οι πράκτορες της Mοσάντ μάρκαραν κτίρια (εγκαταστάσεων της Xεζμπολάχ) με χρώμα που δεν διακρινόταν με γυμνό μάτι, αλλά ανιχνευόταν από αισθητήρες μέσα απ’ τα ισραηλινά αεροπλάνα. (Πάντως η εξάρθρωση του κατασκοπευτικού δικτύου δεν ήταν πλήρης. H επιμελητεία και οι «αποθήκες» της οργάνωσης δέχτηκαν μεν εύστοχες επιθέσεις, αλλά πολύ λιγότερες απ’ όσες ήλπιζε το Tελ Aβίβ).
[ Επιστροφή ]

7. Για να μην θεωρηθεί «υπερβολή του Sarajevo» η άποψη περί παγκοσμίου πολέμου, ιδού τι δήλωσε ο Nταν Γκίλερμαν, πρέσβης του Iσραήλ στον OHE, τις πρώτες ημέρες των επιδρομών στο Λίβανο: «O Tρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος πιστεύω ότι έχει ήδη ξεκινήσει. Tα όσα βλέπουμε σήμερα να εκτυλίσσονται στη Mέση Aνατολή είναι ένα κεφάλαιο αυτού του πολέμου»... Aν μάθει να μετράει και σωστά...
[ Επιστροφή ]